[Fic KnB]Akakuro: สัญญาหนี้ร้ายคุณชายขายไก่

เนื้อเรื่อง

สัญญาหนี้ร้ายคุณชายขายไก่

Paring : Akashi x Kuroko

Rate    : PG-13

Story   : Lady*Vanila

อาคาชินั่งเล่นโซงิกับมาซาโอมิบนโต๊ะในช่วงบ่าย ตกลงคุณพ่อเรียกผมมาทำไม ชายผมแดงถามขณะรออีกฝ่ายเดินหมาก พ่อคิดว่าลูกต้องหัดใช้ชีวิตธรรมดาบ้าง

ไม่ใช่อยู่ติดหรูสุขสบาย มีเงินมีทองใช้ไม่ขาดแบบนี้ รู้ไหมว่าเงินมันหายาก มาซาโอมินั่งสอนลูกชายพลางเดินหมากโซงิ อาคาชิเกิดมาไม่เคยลำบากเลย

ทุกวันนี้แค่เตรียมตัวรับหน้าที่สืบทอดบริษัท เกิดมาเพียบพร้อมทุกอย่าง และมาซาโอมิคิดว่าเขาเลี้ยงลูกไม่ถูกเท่าไร ลูกต้องหัดลำบากบ้างเซย์จูโร่

แล้วพ่อจะให้ผมทำไง อาคาชิไม่ร้อนใจอะไร ลำบาก?เขาไม่รู้จัก คนอย่างเขาเก่งเสมอ อยู่ยังไงก็รอด คิดแบบนั้น แต่ความจริงชีวิตมีอะไรมากกว่าจะคาดเดา

ออกจากบ้านนี้ แล้วไปหางานทำ หาที่อยู่เอง บัตรเครดิตไม่ต้องใช้ และห้ามใช้ชื่อตระกูลอาคาชิให้ใครรู้ อาคาชิอ้าปากค้าง ห้ามงี้ให้ไปขอทานเลยไหม?

แล้วผมจะอยู่ยังไง!! อาคาชิโวยวายใหญ่โต ลืมความมั่นใจที่มีเมื่อครู่ไปแล้ว พ่อทำเกินไป! ต่อจากนี้ลูกคือ อาคาสึมะ ทาเคโร่ ประชาชนธรรมดาเท่านั้น

พ่อให้เงินติดตัวแค่2หมื่นก็ถือว่าเยอะ พน.เก็บข้าวของซะ มาซาโอมิออกคำสั่งพร้อมยืนซองเงิน2หมื่นให้อาคาชิ แค่2หมื่น!!? 2อาทิตย์ก็หมดแล้ว!!

ไปลำบากสัก1ปีแค่นี้ทำไม่ได้ก็อย่ามาเรียกตัวเองว่าทายาทตระกูลอาคาชิ พ่อมองด้วยสายตาเย็นเฉียบเด็ดขาดมาก อาคาชิอึ้ง ผมทำได้ ก็อีแค่ไปอยู่ที่อื่น

วันต่อมาอาคาชิเก็บข้าวของออกจากบ้าน ชายหนุ่มรู้สึกโหวงแปลกๆ ในเมืองดูกว้างเกินไปไม่รู้จะเริ่มอยู่ยังไงเพราะเขาไม่เคยต้องมาหาที่อยู่เอง

เดินไปมาเจอประกาศห้องเช่าราคาถูกดี อาคาชิลองติดต่อตามเบอร์ให้พาไปดูบ้าน พอมาถึงก็แทบเข่าทรุด บ้านเท่ารูหนูโทรมๆ เฟอร์นิเจอร์ก็เกรดต่ำตกรุ่น

แล้วตกลงจะเช่าไหม ที่นี่ถูกสุดในโตเกียวแล้วเจ้าของบ้านถามเมื่อเห็นอาคาชิลังเล แต่เขาไม่มีทางเลือก ต้องหาที่ถูกไว้ก่อน  เช่าสิ

มือหนาลูบโต๊ะตัวเล็กๆในห้องแล้วยกขึ้นมาดู มีแต่ขี้ฝุ่นหนาเตอะติดมือ สกปรกมาก เขาไม่ชอบเลย แม่บ้านก็ไม่มีสงสัยต้องทำความสะอาดเอง

ขนาดไม้กวาดยังไม่เคยจับไม้ถูไม่เคยแตะ เครื่องดูดฝุ่นก็ไม่มีให้ใช้ จะไปทำเป็นไหม แต่เอาวะยังไงก็ต้องหัดทำ อาคาชิถือไม้กวาดมา ต้องเริ่มยังไงดี

แม่บ้านที่บ้านเคยพูดว่าต้องปัดฝุ่นเฟอร์นิเจอร์ก่อนค่อยกวาดพื้น เขาจะทำตาม อาคาชิยกไม้กวาดขี้ฝุ่นบนโต๊ะ ตามด้วยตู้เสื้อผ้าและชั้นเก็บของ

ลามมาถึงฟูกเตียงแล้วกวาดพื้น คนผมแดงยิ้มพอใจพลางปาดเหงื่อ โถ่เอ้ยแค่นี้เอง ไม่เห็นจะยากเลย ต่อไปถูกพื้น เขาเอาไม้ถูจุ่มน้ำแล้วลากทั่วบ้าน

ลักษณะการลากคือเดินตามไม้ถู เหมือนถูไปเหยียบไป อาคาชิภูมิใจตัวเอง  พื้นสะอาดแล้ว นี่ขนาดเป็นครั้งแรกยังทำได้ดี สุดยอดเลยเซย์จูโร่

อาคาชิเหนื่อยจากการกวาดถูบ้าน อยากอาบน้ำสบายๆพอเข้าไปถึงกับช็อค! ห้องน้ำแคบมาก!อ่างไม่มี!เครื่องทำน้ำอุ่นไม่มี! ราดำติดร่องกระเบื้องเพียบ!!

นี่มันห้องน้ำหรอเนี่ย!? อาคาชิอยากอ้วกมาก ไม่สะอาดเลย แต่ทำไงได้ ก็ต้องอาบ คนหนุ่มอาบฝักบัวฉีดรอบห้องน้ำก่อนหันมารดตัว เย็นชิบ!!!อาคาชิสะดุ้ง

ตอนกลางคืนไม่มีเตียง มีแต่ฟูกเก่าๆให้นอน อาคาชิถอนใจ ก็ยังดีกว่านอนพื้น แต่ว่าที่นี่ไม่มีแอร์ มีแต่พัดลม เขากดเบอร์3แล้วปิดไฟนอน

อาคาชินอนคิด พรุ่งนี้จะหางานทำแล้ว เอางานแบบทำงานในออฟฟิศมีแอร์เย็นๆวันๆง่วนกับเอกสาร งานแบบนั้นทำได้สบายๆอยู่แล้ว สักพักอาคาชิเหงื่อไหล

ทำไมมันร้อนยังงี้เนี่ย!! อาคาชิถีบผ้าห่มทิ้ง ลุกขึ้นมาถอดเสื้อเปลือยท่อนบนก็ยังร้อนจนเหงื่อแตก ลุกไปเปิดหน้าต่างก็ไม่ดีขึ้น

ทำไมมันร้อนยังงี้เนี่ย!! อาคาชิถีบผ้าห่มทิ้ง ลุกขึ้นมาถอดเสื้อเปลือยท่อนบนก้ยังร้อนจนเหงื่อแตก ลุกไปเปิดหน้าต่างก็ไม่ดีขึ้น

คิดออกแล้ว! แม่บ้านให้สิ่งนี้ไว้ก่อนออกจากบ้าน มันเป็นแป้ง...ตรางู เธอบอกว่ามันจะช่วยเขาได้เวลาร้อนๆ อาคาชิไม่เข้าใจ ไม่เคยใช้ แป้งเนี่ยนะ!?

อาคาชิวิ่งไปอาบน้ำใหม่แล้วโปะแป้งตรางูทั้งตัว พอแป้งโดนตัวรู้สึกได้ทันที มันเย็นมาก!! เขายกกระป๋องแป้งขึ้นมาดู สุดยอดเลยแป้งตรางู!! คืนนี้สบายละ

ตอนนี้ทาแค่ตัวคงไม่พอ หน้าเขาต้องเย็นด้วย อาคาชิเทแป้งใส่มือแล้วโป๊ะหน้าเข้าตาไปเล็กน้อย ร่างสูงชะงักค้าง รู้สักตัวอีกทีน้ำตาไหล..

อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!!!!

เมื่อคืนแป้งตรางูทำพิษ มันเย็นกายสบายจริงแต่คนใช้มันโง่เอง อาคาชิด่าตัวเองในใจขณะเดินไปตามท้องถนนในเมือง หาป้ายประกาศรับสมัครงานตามบริษัท

มีติดตัวตอนนี้คือบัตรประชาชนและพวกเอกสารเกี่ยวกับประวัติและวุฒิการศึกษาปลอมที่พ่อทุ่มเงินยัด ทำให้ใหม่ในชื่อ อาคาสึมะ ทาเคโร่ เพื่อใช้สมัครงาน

อาคาชิเจอบริษัทใหญ่ที่หนึ่งรับพนักงานเพิ่ม เขาเข้าไปติดต่อสมัครงาน แต่โดนปฏิเสธกลับมาเพราะวุฒิไม่ผ่าน อะไรกัน!!!ผมจบป.โทตั้งหลายใบ!! อาคาชิโวย

คุณอาคาสึมะครับ ใบวุฒิของคุณจบแค่ม.6 พนักงานยื่นใบประวัติปลอมส่งคืนอาคาชิคว้ามาดู เป็นไปได้ไง!! นี่เป็นความตั้งใจของพ่อที่เขียนวุฒิให้แค่ม.6

ชายผมแดงลูกผู้ดีเดินหน้าแตกออกจากบริษัท มือกำแน่นเจ็บใจโกรธพ่อ มาซาโอมิร้ายกาจมาก คิดจะไม่ให้หางานสบายทำ แล้วจะไปทำงานอะไรล่ะเนี่ย

วุฒิแค่ม.6จะเป็นงานสบายได้ไง เงินก็เหลือแค่หมื่นกว่าๆต้องหางานให้ได้ อาคาชิใจลอยเดินมาสะดุดป้ายหน้าร้านล้มหน้าคว่ำ คนรอบๆยืนมองแล้วขำ โคตรอายเลย!!

พนักงานในร้านวิ่งมาดู คุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ เสียงผู้ผญิงคนหนึ่งถามด้วยเสียงกังวล คนผมแดงเงยหน้ามีแผลถลอกมองผู้หญิงผมสีฟ้าอ่อนสั้นประบ่า

ผมไม่เป็นไร ป้ายหน้าร้านมันเกะกะก็เลยล้ม อาคาชิพูดน้ำเสียงเจอหงุดหงิด สาวผมฟ้าติดป้ายชื่อคุโรโกะ เท็ตสึยะขมวดคิ้ว อีกฝ่ายพูดจาขัดหู

ป้ายมันตั้งอยู่ดีๆ คุณเดินเตะล้มเองไม่ใช่หรอคะ เธออดไม่ได้ที่จะพูดให้คนที่ไม่รู้จักความผิดตัวเองรู้ตัว อาคาชิหันมาค้อนตามอง จะบอกว่าผมผิด?

ก็ใช่สิคะ ป้ายมันคงไม่เดินไปขวางคุณได้เองหรอก ถึงหน้าตายแต่คำพูดนี่มันฟังแล้วเหมือนจะยัดเยียดว่าผิด พูดยังงี้กับผมได้ยังไงกัน! รู้ไหมผมเป็นคะ—

อาคาชิกลืนคำ เกือบหลุดพูดเบ่งตระกูลไปแล้ว ดีที่นึกขึ้นได้ก่อนว่าต้องทำตามเงื่อนไขของพ่อ ชายหนุ่มนิ่งไป ทำไมคะ จะพูดว่ารู้ไหมผมเป็นใครงั้นหรอ

อาคาชิหยุดแล้ว แต่คุโรโกะยังไม่หยุด เธอคันปากขอพูดที คุณยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นใคร มาถามฉันคิดว่าจะรู้ไหมคะ คิ้วบางเลิกสูงกวนโมโห นี่เธอ!!

มีเรื่องอะไรกันพวกเธอ!? พนักงานสาวหมวยเดินออกมาจากร้านได้ยินเสียงดัง พนักงานคนนี้พูดจาแย่!!กรุณาอบรมด้วย! อาคาชิขึ้นเสียงสายตาคาดโทษ

อิสึกิออกมารับหน้าขอโทษอาคาชิ แทนคุโรโกะ เธอไม่พอใจที่รุ่นพี่ไปขอโทษคนแบบนี้ ผิดแล้วป้ายใส่อย่างอื่น คิดจะอวดฐานะไม่รู้ใหญ่มาจากไหน

คุณมันก็นิสัยแย่!! คุโรโกะโพล่งออกไป อิสึกิตาค้างหน้าหวอหันมาปราม คุโรโกะพอได้แล้ว! คุโรโกะอยากด่าอีกแต่เห็นใจอิสึกิกับคนอื่น อาคาชิโกรธมาก

เกิดมาแม้แต่คนใหญ่คนโตยังหย่ำเกรง นี่เป็นใครมาว่าเขาแบบนี้ ฉันจะเอาเรื่องเธอเท็ตสึยะ!! อาคาชิอ่านป้ายชื่อแล้วเข้าไปหาผู้จัดการร้าน

อาคาชิกลับมาบ้านเช่าหลังจากเห็นคุโรโกะโดนสวดเทศพระธรรม คนหนุ่มสะใจและหัวเสียมากเช่นกัน วันนี้เจอเรื่องแย่เลยกลับมาพอกแป้งตรางูนอนสบายใจ

ดันหลับยาวจนถึงเช้า วันนี้ตั้งใจไว้แล้ว ยังไงก็ต้องได้งาน อาคาชิเดินมาที่ถนนสายที่ไกลจากถนนเมื่อวาน กลัวเจอแม่ผู้หญิงปากดีคนนั้น

เดินรอบเมืองจนปวดขาไม่เจอป้ายรับสมัครพนักงาน เหลือร้านนี้ร้านเดียว ร้านอาหารขนาดกลางๆ สะอาดใช้ได้ รับสมัครพนักงานพอดี อาคาชิเดินเข้าร้าน

ไอดะ ริโกะนั่งอ่านประวัติคนผมแดง คุณสมบัติผ่านวุฒิผ่านสัมพากย์ผ่าน ฉันรับคุณเข้าทำงานได้แต่ต้องฝึกงานไปก่อน 1 เดือนนะ ตกลง ผมไม่มีปัญหา

อาคาชิดีใจยิ้มไม่หยุด ในที่สุดก็ได้งาน แล้วผมต้องทำอะไรบ้าง เขาถามพี่เลี้ยงสาวที่มาสอนฝึกงานฟุริฮาตะ แต่จะไปรอดไหม ฟุริฮาตะเหมือนกลัวๆอาคาชิ

ตาสองสีนั่นดูมีอำนาจน่ากลัว พอถูกมองมาเธอก็ตัวสั่น แต่ยังไงก็ต้องทำหน้าที่พี่เลี้ยง กะ..ก็ รับลูกค้า สั่งอะไรก็หันไปหยิบใส่ถาดแล้วก็คิดเงิน

แค่นั้นเองหรอ ไม่เห็นยาก อาคาชิหันไปมองด้านหลังเป็นอาหารที่ต้องหยิบให้ลูกค้า คนผมแดงมุ่นคิ้ว ทำไมมีแต่ไก่? ทุกถาดมีไก่ทอดกรอบหลาบแบบหลายขนาด

มีกล่องเฟรชฟราย นักเก็ต เป็ปซี่บ้าง ถัดไปด้านหลังมีพ่อครัวทอดไก่มิโตเบะ ฟุริฮาตะหันมาตอบ ก็ที่นี้มันร้านKFC ก็ต้องมีแต่ไก่อยู่แล้ว

อาคาชิเอียงคองง อะไรคือKFC? ตอนแรกเห็นร้านติดตัวอักษรใหญ่เป้งว่า KFC นึกว่าชื่อร้าน ฟุริฮาตะอ้าปากค้างตกใจ อาคาสึมะคุงไม่รู้จักKFCหรอ!!?

บรรยากาศในร้านมีแต่สีแดงขาว ชุกพนักงานก็แดง อาคาชิแค่สะดุดสีแดงก็เลยเข้ามาสมัครงานร้านนี้ ไม่รู้ว่าKFCมันเป็นสาขากว้างไกลไปทั่วโลก

ตั้งแต่เกิดมาทานอาหารแต่ในภัตตาคาร5ดาว งานเลี้ยงหรือในเรือสำราญไฮโซ จะKFC MK หรือบาบีคิวพลาซ่าอะไรนั้นเคยไม่รู้จัก

งานKFC ฟุริพูดเหมือนง่าย จริงๆมากกว่านั้น ลูกค้าเข้ามาพอดี หญิงสาวบอกให้อาคาชิดูอย่างพี่ฮิวงะที่กำลังรับลูกค้ากดเครื่องคิดเงินคล่องแคล่ว

หยิบใส่ถอดตามออเดอร์ที่สั่งเป็นชุด..รับเงิน ก็แค่นั้น อาคาชิจำทุกอย่างได้แม่นแป๊ะ ของกล้วยๆ ผมทำได้อยู่แล้ว งั้นอาคาสึมะคุงลองรับลูกค้าดูนะ

กิ๊ง! มีคนเดินเข้ามา แต่นั่นไม่ใช่ลูกค้า อาคาชิเงิบคนนี้มัน!!.. ขอโทษทุกคนที่มาช้าค่ะ พอดีรถติด ก็เลย... !!! คุโรโกะเงยหน้ามาเจออาคาชิ

เธอ!!! คุณ!!! สองคนตะโกนใส่กันดังไปทั่วร้าน ลูกค้าหันมามองพนักงานกับผู้หญิงคนนึงจ้องตากันเหมือนจะเปิดสงครามเย็น คุโรโกะมองอีกฝ่ายหัวจรดเท้า

ใส่ชุดพนักงาน KFC ยืนที่เคาท์เตอร์ มองอะไร! อาคาชิขมวดคิ้วเห็นผู้หญิงหน้าตายมองด้วยสายตาวิจารณ์ เธอไม่ยอมตอบ อิสึกิก็เดินตามเข้ามาในร้าน

ขุ่นพระ!!! อิสึกิทาบอกแทบกรี๊ดลั่น ผู้ชายตาสองสีเมื่อวานมาอยู่ตรงนี้ในชุดพนักงานKFC มาทำไมร้านนี้ ไปที่อื่นไป อาคาชิไล่ด้วยความหัวเสีย

คงจะไม่ได้ค่ะ เพราะฉันทำงานร้านนี้ สาวผมสีอ่อนพูดหน้านิ่งเสียงเรียบแต่เหมือนอาคาชิโดนตบขี้หูเต้นลีลาศ เขาหูฝาดใช่ไหม!! ไม่จริง!!!

เมื่อวานเธออยู่อีกร้านนึงนี่!!! ก็เพราะคุณนั่นแหละค่ะ ทำให้ฉันกับพี่อิสึกิโดนผู้จัดการย้ายมาอยู่ที่นี่ หญิงสาวพูดสุภาพแต่สายตากลับซ่อนร้าย

จะเถียงกันอีกนานไหม! คุโรโกะมาแล้วก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ! ฮิวงะเข้ามาแทรกไล่คุโรโกะไปเปลี่ยนชุดพนักงานเพื่อหยุดการทะเลาะกันต่อหน้าลูกค้าในร้าน

ระหว่างคุโรโกะไปเปลี่ยนชุด อาคาชิได้ลูกค้าคนแรกแล้ว! ผู้หญิงสองคนเดินมาที่เคาท์เตอร์ เขานึกถึงที่ฮิวงะทำแล้วทำตาม

จะสั่งอะไรก็สั่งมา ตอนนี้มีโปรโมชั่นลดราคา สนใจไหม.. อาคาชิกอดอกถามหน้านิ่งพูดแข็งเป็นท่อนไม้ ลูกค้าเงิบ... พนักงานน่ากลัวทำเอาไม่กล้าสั่ง

เอ้า!ทำไมทำหน้าแบบนั้น จะสั่งอะไรล่ะ อาคาชิมุ่นคิ้วแค่สงสัยแต่กลับยิ่งดูน่ากลัว ลูกค้าขนลุก พนักงานแบบนี้สั่งไก่ไปกินคงข่มฝืด

เอ่อ..ไม่สั่งดีกว่าค่ะ หญิงสาวยิ้มแหยๆดันหลังเพื่อนออกไปนอกร้าน หาอย่างอื่นกินเหอะ ฉันสะพรึงอ่ะแก อาคาชิมองตามหลัง อ้าว..ผมอดทำงานเลย

ฟุริฮาตะที่เป็นพี่เลี้ยงฝึกงานถึงกับถอนหายใจ อาคาสึมะคุงพูดจาสุภาพหน่อยสิ เธอเข้ามาแนะนำวิธีพูด แต่การพูดของฟุริฮาตะใช้สอนอาคาชิไม่ได้

ลูกค้าแค่มาซื้อของแล้วจ่ายเงินให้เรา มากินอาหารร้านเราก็แค่นั้น ทำไมผมต้องลดตัวพูดลงท้ายว่าครับ อาคาชิกอดอกไม่เข้าใจ ถ้าอยากกินก็ซื้อ

ถ้าไม่กินก็ไม่ต้องซื้อ จะสนทำไม ฟุริฮาตะระอา จะสอนคนแบบนี้ยังไงดี คุโรโกะเปลี่ยนชุดเสร็จเดินมาเห็นอาคาชิรับลูกค้า ทำแบบนี้ลูกค้าก็หนีหมดสิคะ

เธอยุ่งอะไรด้วย! อาคาชิหันไปว่าคุโรโกะที่จู่ๆก็พูดเหน็บ ก็ไม่อยากยุ่งหรอกค่ะ แต่มันทำให้สาขาของเราเสียลูกค้า คุโรโกะตอบหน้านิ่ง

ร่างสูงบางยืนที่เคาท์เตอร์ข้างๆอาคาชิ ที่นี่มี2เคาท์เตอร์ อาคาชิเริ่มหงุดหงิดเหม็นขี้หน้าอีกฝ่ายเดินมาแอบมองข้างหลังไกลๆ สักพักลูกค้าเข้ามา

ลูกค้าเป็นผู้ชายซะด้วย ชายหนุ่มมายืนหน้าเคาท์เตอร์ คุโรโกะรับลูกค้า อาคาชิเห็นลูกค้ายิ้มแย้มแอบแก้มแดง พอดียืนไกลไม่ได้ยินว่าพูดอะไรกันบ้าง

คุโรโกะขายไก่ได้เงินอย่างสบายๆ อาคาชิมองอย่างไม่เข้าใจ ผมก็ทำแบบนั้นทำไมผมไม่ได้ลูกค้า คุโรโกะเขาพูดจาสุภาพยิ้มแย้มไง ลูกค้าชอบพนักงานแบบนี้

ฟุริฮาตะเดินมาบอก อาคาสึมะคุงลองยิ้มบ้างสิ ต้องยิ้มหรอ? อาคาชิชี้หน้าตัวเอง เขาเป็นคนหน้าตาดีถ้ายิ้มน่าจะดูเป็นมิตรขึ้น ก็ได้ ผมจะลองทำดู

พอมีลูกค้ามาที่เคาท์เตอร์อาคาชิ คนหนุ่มเชิดหน้ามั่นใจ คราวนี้ทำได้แน่ ครั้งนี้ลูกค้าเป็นเด็ก14ขวบเดินมา อาคาชิสูดลมหายใจลึกๆ..

ริโกะยืนมองอยู่ข้างหลังกับพนักคนอื่นอย่างลุ้นๆ อาคาสึมะจะทำได้ไหมเนี่ย อิสึกิกังวลเหมือนคนอื่นที่ลุ้นตัวโก่ง แต่ปรากฏว่า ฮึก!...ฮึก! ร้องไห้?

เด็กผญคนนั้นน้ำตาไหลวิ่งออกจากร้านไปเลย อาคาสึมะ!นายทำอะไรน่ะ!? ฮิวงะวิ่งมาถาม ทุกตกใจทำไมเป็นแบบนั้น อาคาชิก็งง นี่เสียลูกค้าอีกแล้วหรอ?

ผมก็พูดปกติ ยิ้มแล้วด้วย ทำไมลูกค้ายังหนี ผมผิดอะไร อาคาชิเริ่มรู้สึกว่าแค่การเป็นพนักงานขายไก่แค่นี้ทำไมยุ่งยากจัง เห็นคนอื่นทำเหมือนง่ายดาย

ฮิวงะเริ่มเอะใจ ไหนลองสมมติว่าฉันเป็นลูกค้าซิ สาวสวมแว่นบอกให้ลองทำต่อหน้าทุกคน ได้ อาคาชิแตะหน้าตัวเองแล้วเชิดหน้ากระตุกยิ้ม จะรับอะไร...

เฮือก!!!!!! ฮิวงะซ็อกหมดสติในทันที พี่ฮิวงะ!!! โคกาเนะวิ่งเข้ามาพยุงไปพักหลังร้าน ทุกคนที่เหลือถึงกับอ้าปากค้างช็อกซินิม่าไม่ต่างกัน

โอย..เพลีย ฟุริฮาตะตบหน้าผากแทบล้มอีกคน อิสึกิมารับไว้แล้วพยุงยืน คุโรโกะมองนิ่งๆยังส่ายหน้าเหนื่อยใจ เครียดแทนริโกะ สาขาเราล่มแน่มีคนแบบนี้

ฉันคิดผิด.. ริโกะอยากย้อนเวลาไปปฏิเสธอาคาสึมะตอนนั้นจริงๆ ถ้ารู้ว่าเป็นงี้ไม่น่ารับให้วุ่นวาย อาคาสึมะคุงนี่ซื่อบื้อจริงๆเลยค่ะ คุโรโกะพูด

ว่าไงนะ!! คนผมแดงหันมาขึ้นเสียง คุโรโกะคิดอะไรได้ก็ว่าแต่อาคาชิ เหน็บตลอดจนเขารำคาญโดยเฉพาะใบหน้าเรียบนิ่งนั่น ฉันยังทำได้ดีกว่านี้เลยนะคะ

ฟุริฮาตะมองห่างๆพลางหันไปกระซิบบอกริโกะ ผู้จัดการคะ ฉันเป็นพี่เลี้ยงอาคาสึมะคุงไม่ไหวหรอก เขาโง่เกินไป ฉันสอนไปไม่เข้าใจสักอย่าง

ริโกะก็คิดงั้นฟุริสอนคนหัวสูงอย่างอาคาชิไม่ได้ เธอกำลังมองๆอยู่ว่าใครจะทำแทน พอดีหันไปมองคุโรโกะเถียงกับอาคาชิ ตอนคุณไม่ยิ้มยังดีกว่าเลยค่ะ

ดีแค่ไหนแล้วที่เด็กคนเมื่อกี้ไม่เป็นลมเหมือนพีฮิวงะ ผมก็ทำอย่างที่โคคิบอก ก็ยิ้มแล้วไง! อาคาชิเถียงไม่ยอมแพ้ยืนยันว่าตัวเองทำดีแล้ว ยิ้มหรอ?

หน้าตาทุเรศเหมือนนังเลงไถเงินเนี่ยหรอคะเรียกยิ้ม คุโรโกะด่าได้นิ่งมาก คุโรโกะนิสัยเสียจุดนี้ เป็นคนสุภาพน่ารักแต่ไม่ชอบใครก็ปากร้ายว่าไปทั่ว

หยุดพูดแบบนั้นซะ!!ก็ผมไม่เคยทำนี่!! ฉันมีประสบการณ์งานมากกว่าคุณแค่อาทิตย์เดียวยังทำได้ดีเลยนะคะ กัดกันไม่หยุดจนริโกะทนไม่ไหว ต้องถือโอกาสทดสอบคุโรโกะ

คุโรโกะ ลองสมมติให้อาคาสึมะคุงเขาดูหน่อยซิ ผู้จัดการจับตาดูมาสักพัก อาจเป็นคุโรโกะที่มีวิธีพูดสอนที่ดีกว่าฟุริฮาตะ ทำไมฉันต้องฉันล่ะค่ะ?

เอาน่า แค่ครั้งเดียว สอนเขาหน่อยเถอะ เธออ้อนวอนด้วยสายตามากกว่าคำพูด เพราะผู้จัดการขอถึงได้ทำนะคะ คุโรโกะหันมาบอกอาคาชิแล้วสูดหายใจ...

จะรับอะไรดีคะคุณลูกค้า สาวผมฟ้ายิ้มหวานกล่าวเสียงนุ่มนวลน่าฟังต่อหน้าอาคาชิ คนหนุ่มอึ้งหน้าแดงพลัน! บ้าน่า!! ยัยหน้าจืดนี่ยิ้มทีนางฟ้าชัดๆ!!

ปกติปากคมหน้าตายเหมือนศพตายอืดแบบนี้ไม่คิดว่าเวลายิ้มจะน่ารักขึ้นสวรรค์แบบนี้ มิน่า..ลูกค้าคนนั้นถึงหน้าแดง ยิ้มดีๆแบบเนี้ย..ทำได้ไหมคะ

หญิงสาวหุบยิ้มคืนใบหน้าเดิมอันจืดชืด ภาพมโนในหัวอาคาชิก็ดิ่งลงเหวทะลุนรกทันที รู้สึกพิลึกตัวเอง เมื่อกี้เราคิดเข้าไปได้ไงว่าแม่นี่เป็นนางฟ้า

คิดว่าได้.. อาคาชิกอดอก อาคาสึมะคุงเป็นคนหน้าตาดีก็ใช้ให้เป็นประโยชน์สิคะ ลูกค้าเป็นผู้หญิงยิ่งได้ผล ผู้ชายก็เช่นกัน ต้องพูดน้ำเสียงนุ่มนวล

อาคาชิตกใจ! แม่นี่พูดว่าผมหน้าตาดีด้วย!!? หูฝาดหรอ? ไม่ใช่อะไรจริงๆแล้วเธอทำเพราะริโกะขอให้สอนต่างหาก คุโรโกะดันหลังอาคาชิไปยืนที่เคาท์เตอร์

อาคาสึมะคุงลองทำตามที่ฉันบอกดูค่ะ พอดีลูกค้าสาวสวยคนนึงมาอยู่หน้าเคาท์เตอร์ อาคาชิรู้สึกงานนี้ยาก รายละเอียดเยอะต้องโปรยยิ้ม พูดนิ่มๆ ท่องไว้..

รับลูกค้าสิคะ คุโรโกะเร่งเมื่ออาคาชินิ่งไป คนผมแดงหันมามองใบหน้าจืดๆ ที่เมื่อกี้ยิ้มสดใสน่ารักมาก... ผมต้องทำได้! ใบหน้าคมคายหันมาหาลูกค้า

เธอสนใจสั่งอะไรหรอคนสวย.. ชายผมแดงยิ้มละมุนพูดเสียงหวานเหมือนกำลังจีบสาว และมันได้ผล อึก! ละ..หล่อมาก!! หญิงสาวหน้าแดงเขินจนปากสั่น

สะ..สั่ง ชะ..ชุดนี้ค่ะ เธอชี้ใบที่แผ่นแนะนำสินค้าบอกสิ่งที่จะสั่ง อาคาชิกำมือดีใจจนแทบโดด ได้ทำงานแล้ว!! ชายหนุ่มหันไปจัดรายการที่สั่งใส่ถาด

พนักงานหลังเคาท์เตอร์ที่ลุ้นอยู่ข้างหลังกระโดดโลดเต้นตีมือกับความสำเร็จ พนักงานชายคนเดียวในร้านได้ลูกค้าคนแรกแล้ว! ทั้งหมดต้องขอบคุณคุโรโกะ

เธอโคตรเจ๋งลูกชิ้นเด้งเลยคุโรโกะ!! อิสึกิวิ่งมากอดร่างผอมบางแล้วเล่นมุกลาวๆที่แสนแป็ก ทุกคนต่างมาร่วมกันยินดี ริโกะยิ้มพอใจ

คุโรโกะ ต่อไปนี้เธอจะเป็นคนสอนงานเขาแทนฟุริฮาตะ ห๊ะ!? คุโรโกะเบิกตาค้างรีบปฏิเสธ ทะเลากันทั้งวันสอนไม่รู้เรื่องหรอกค่ะ แต่ฉันว่าเหมาะแล้วล่ะ

พอจะคิดเงินอาคาชิดันมาชะงักที่หน้าเครื่อง ทุกคนชะเงื้อหน้ามองอย่างสงสัย มีอะไรคะอาคาสึมะคุง คุโรโกะถาม คนผมแดงหันกลับมายิ้มแห้งๆ คือ..ผม

อาคาชิชี้ไปที่เครื่องคิดเงิน ผมใช้เครื่องนี้ไม่เป็นน่ะ เอ๊า!!!! ทุกคนร้องออกมาใช้คุโรโกะไปกดให้ เธอแอบกระซิบเบาๆ ทำไม่บอกให้สอนตั้งแต่แรกคะ!

ก็ผมคิกว่ามันคงเหมือนเครื่องคิดเลขนี่ บ้านคุณสิคะ!จะเหมือนได้ไง

คุโรโกะจิกตา อาคาชิค้อนตอบ.. สุดท้ายอาคาชิทำงานได้แล้ว แต่เรื่องปฏิสัมพันธ์กับคุโรโกะยังติดลบอยู่ดี ทุกคนถอนใจ เอาน่าสักวันก็คงดีขึ้น..

ครบ1เดือนแล้ว อาคาชิเป็นพนักงานที่นี่เต็มตัว แต่ตั้งแต่อาคาชิเข้าทำงานที่นี่ลูกค้าสาวๆเข้าร้านมากจบแทบจะเรียกว่าเป็นประวัติศาสตร์

บางวันมีแต่ผู้หญิงเข้าร้านเยอะจนผู้ชายไม่กล้าเข้า วิ่งเข้ามาแต่เคาท์เตอร์ที่อาคาชิอยู่ อีกเคาท์เตอร์มักจะว่างเสมอแต่ค่อยมีไม่มีใครเข้ามาใช้

แกๆนั่นพนักงานใหม่อ่ะ หล่อเนอะ! กรี๊ดดด!!พ่อเทพบุตรขายไก่!! น่ารักจังเลยคุณอาคาสึมะ!! สาวๆวิ่งกรูมาต่อแถวเคาท์เตอร์อาคาชิ พนักงานทุกคนสะพรึง

วันๆอาคาชิเหนื่อยมากยิ่งกว่าใคร แรกๆดีใจได้ทำงาน แต่นานเข้าเป็นเดือนแบบนี้เขาเพลียมาก เพลียสุดๆ เหนื่อยที่สุดในชีวิตผู้ดีไฮโซอย่างเขา

พอกลับบ้านไปทีไรอาบน้ำโปะแป้งตรางูนอนสลบไปเลย เขารู้สึกอยากกลับบ้านไปใช้ชีวิตสบายเหมือนเดิม เพิ่งรู้ตัวว่าเขาโชคดีขนาดไหนเกิดมารวยขนาดนี้

ผู้หญิงขอเบอร์เยอะจังนะคะ ให้ไปกี่คนแล้วล่ะ สาวผมฟ้าเหน็บด้วยความหมั่นไส้ หลังมีผญมาขอเบอร์อาคาชิ ชายผมแดงพิงเคาท์เตอร์กระตุกยิ้มอวดความหล่อ

ช่วยไม่ได้ก็ผมมันหล่อ ทำไมล่ะ เธออิจฉาหรอเท็ตสึยะ อาคาชิยิ้มเยาะเสยผมเปิดหน้าผากโชว์หล่อ คนหนุ่มยักคิ้วกวนใส่คุโรโกะที่มองตอบด้วยหางตานิ่งๆ

กินทีนกุไม๊คะ!!!! คุโรโกะคิดในใจ แต่ความจริงนั้นทำไม่ได้ สาวๆในร้านมองเยอะ แถมเดี๋ยวผิดคาแรกเตอร์ทุกคนจะเงิบซ็อกกันหมด น่าอิจฉาตรงไหนคะ...

อาคาสึมะคุงหลงตัวเอง ทำไมล่ะ ไม่มีเคยมีผู้ชายมาขอเบอร์เธอล่ะสิ แย่จังนะที่เธอไม่สวย ฮะๆๆ อาคาชิหัวเราะสะใจได้สวนกลับ คุโรโกะกำหมัด เคยค่ะ!

ตอนประถมเคยมีคนขอเบอร์ฉันค่ะ พรืดดด!!!! อาคาชิขำก๊ากไม่หยุดจนปวดท้อง โรโกะบอกมีคนจีบตอนเป็นเด็กตัวกระเปี๊ยก ประถมเนี่ยนะ ฮ่าๆๆฮะๆๆ ก๊ากกก!!!

ฮ่าๆๆ อะ..สาวผมฟ้ากัดฟันกรอดเบิกตาใบหน้าเริ่มเหมือนผีในหนัง อาคาชิถึงกับสะพรึงหยุดหัวเราะ ผญคนนี้มีใบหน้า3แบบ นิ่งเรียบ ยิ้มแย้ม เหมือนผี...

อาคาชิยอมเงียบ แต่คุโรโกะยังไม่คืนหน้า เธอโกรธมากหน้าจะเป็นแบบนี้ แล้ววิธีเดียวจะหายคือ..การได้ด่าคน คนอย่างอาคาสึมะคุง ไม่น่าเอามาทำสามีค่ะ

เสียงสั่นเครือเยือกเย็นมาก อาคาชิขนลุกเห็นหน้ายิ่งเหมือนผี เขาไม่กล้าตอบโต้เลย ผู้ชายเฮงซวย!ทำอะไรไม่เป็น!หน้าหม้อ!ปัญญาอ่อนค่ะ!! เฮือกก!!!

อาคาชิโดนด่ายับเป็นร้อยคำใน1นาที เขาช็อกมากแรกๆกลัว แต่ตอนนี้โกรธทนไม่ไหวแล้ว! ด่ากันขนาดนี้มากไป แล้วใครจะเอาเธอ!สวยก็ไม่สวย! ขี้เหร่อีก!!

นมก็ไม่มี!!กระดานบ้านฉันยังนูนกว่าเธอเลย!! เฮือกก!!! คุโรโกะตาค้างเจ็บเหมือนฟ้าผ่าดวงใจ เกลียดที่สุดคือผชมาล้อเรื่องหน้าอก อาคาชิชะตาขาดแล้ว

อาคาสึมะคุง... มากับฉันค่ะ ใบหน้าจืดก้มต่ำลงจกผมปรกตาเดินลากแขนอาคาชิมาหลังร้าน แล้วจากนั้น...

โครม!!!ผั๊วะ!!!เคร๊ง!!เพล้ง!! พี่ฮิวงะ ได้ยินเสียงอะไรไหมคะ ฟุริฮาตะถามรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงแว่วๆจากห้องล้างจาน สาวแว่นหันมามุ่นคิ้ว เสียง?

ช่วยด้วยย!!!! เอ๋?เหมือนฉันได้ยินนะคะ ฟุริฮาตะยังยืนยัน แต่ฮิวงะกลับส่ายหน้า หูฝาดมั้งฟุริฮาตะหรือไม่ก็เป็นร้านอื่น สองผมน้ำตาลพยักหน้า

คงจะเป็นยังงั้นค่ะ เสียงเงียบไปแล้ว ฟุริคิดว่าสงสัยหูฝาดจริง พอดีลูกค้ามาเลยต้องทำงานเลยเลิกใส่ใจ หารู้ไม่ว่านั้นเสียงอาคาชิกำลังโดนซ้อม

พึ่บๆ คุโรโกะปัดมือหลังจากซ้อมอาคาชิในห้องล้างจาน คนผมแดงตาค้างล่องลอยหัวจุ่มกองจานในอ่างสภาพหน้าบวมหมดเค้าหล่อ เธอ..เป็นใคร..ทำไม..ถึง

ครั้งแรกในชีวิตที่อาคาชิโดนซ้อม แต่อับอายที่สุดเพราะคนที่ซ้อมเป็นผู้หญิงหน้าจืดผอมบางนี่ แต่เขายังแปลกใจ ทำไมท่าเตะต่อยมันคุ้นตานัก

เหมือคนคนที่ถูกฝึกเรื่องพวกนี้มา คุโรโกะเหลือบมองด้วยหางตาอย่างเย็นชา สมน้ำหน้าที่มาว่าเธอเรื่องหน้าอก ฉันจะบอกไว้ให้รู้นะคะอาคาสึมะคุง

ฉันเป็นนักมวยค่ายคุโรโกะ พ่อฉันฝึกเปิดค่ายแล้วฝึกฉันกับมือแต่เด็กค่ะ ห๊ะ!?ว่า ไงนะ ชายหนุ่มตกใจพูดติดขัดหัวจุ่มอ่าง ถ้าคุณทำฉันฟิวส์ขาดอีก..

ฉันจะใช้ทุกสิ่งที่พ่อสอนมากระทืบคุณถึงบ้านค่ะ ขู่จบร่างเล็กก็เดินออกไปจากห้องไม่ใยดีอาคาชิที่บาดเจ็บ ถึงจะยังอึ้งไม่หายแต่ก็คงไม่กล้าอีกแล้ว

อาคาชิเดินออกมาจากห้องล้างจาน ฟ้ามืดแล้ว พนักงานทุกคนเริ่มเก็บของจะกลับบ้าน อิสึกิหันมาเห็นอาคาชิพอดี อ้าว!อาคาสึมะ ใส่หน้ากากอนามัยทำไมหรอ

แว่นตาดำด้วย เหมือนโจรใส่ชุดพนักงานKFCเลย สาวหมวยมุ่นคิ้วประหลาดใจเห็นชายผมแดงใส่แว่นดำกับหน้ากากอนามัย แค่กๆคือผมแค่รู้สึกไม่สบาย คะ..แค่กๆ

อาคาชิโกหกหลอกว่าป่วยแกล้งไอค่อกแค่ก แท้จริงแล้วตั้งใจปิดรอยฟกช้ำบนใบหน้าที่ม่วงคล้ำ อาคาชิมองทั่วร้านผ่านแว่นดำ เท็ตสึยะไม่อยู่ กลับแล้วหรอ

ตัวตนยิ่งจืดจางอยู่ด้วย มองไม่ค่อยเห็น แต่ช่างเถอะ เขาก็อยากกลับบ้านไปทำแผล อ้าว!นั่นมันโทรศัพท์ของคุโรโกะนี่ ฮิวงะเห็นคุโรโกะลืมไว้ ทำไงดี

พอดีหันไปเจอคนผมแดงใส่แว่นดำกับหน้ากากอนามัยจะเดินออกจากร้านพอดี อาคาสึมะ นายเอาไปให้คุโรโกะที่บ้านทีสิ สาวแว่นยื่นโทรศัพท์สีฟ้าให้คนหนุ่ม

ทำไมต้องผม? เอาน่า บ้านนายใกล้บ้านคุโรโกะที่สุดแล้ว อาคาชิลำบากใจมาก ต้องเอาของไปให้ผญที่ซ้อมเขาถึงที่บ้าน

ไม่อยากเจอหน้าเลย.. แต่สุดท้ายก็ต้องจำใจไปเพราะฮิวงะขอร้องแถมให้ที่อยู่มาแล้ว ร่างสูงเดินไปตามทางพลางหยิบโทรศัพท์ของคุโรโกะมาดู ตกรุ่นจริงๆ

โทรศัพท์ก็เก่า คนผมแดงวิสาสะเปิดดูข้อมูล ไม่มีอะไรเลยนอกจากรูปภาพ คุโรโกะถ่ายรูปกับครอบครัวสถานที่เหมือไม่ใช่โตเกียว ที่ไหนน่ะ?

รูปนี้คุโรโกะยิ้มแย้มสดใสดูมีความสุข พ่อแม่ก็เช่นกัน หลายๆรูปเธอถ่ายสถานที่เดิมๆ มองมุมนี้ที่นั่นดูรกร้าง สกปรก เธอก็ยังยิ้ม รูปต่อไป..

คุโรโกะในวัยรุ่น ใส่ชุดดำหน้าอมทุกข์ไร้รอยยิ้ม แววตาหม่นหมองว่างเปล่า ในสถานที่ที่เหมือนงานศพ เธอยืนกับพ่อที่มีสีหน้าไม่ต่างกัน

ภาพหลังจากนั้นคุโรโกะไม่ได้อยู่สถานที่เดิม เหมือนในเมืองโตเกียวและไม่มีรอยยิ้มอีกแล้ว.. ทุกภาพหลังจากนั้นเธอมีใบหน้าเพียงด้านเดียว

อาคาชิเลื่อนภาพไปจนสุดอัลบั้ม และภาพสุดท้าย ภาพของหญิงสาวผมฟ้าใบหน้าเหมือนคุโรโกะยิ้มพร้อมทารกในอ้อมอก แม่เท็ตสึยะ?

อาคาชิรู้สึกหดหู่แปลกเมื่อได้มองภาพพวกนี้ ทั้งที่ไม่เกี่ยวกับเขาแต่ความรู้สึกของคุโรโกะในภาพกลับส่งมาถึง อาคาชิหยุดฝีเท้าที่หน้าบ้านเช่า

ตามที่ฮิวงะบอกที่นี่บ้านคุโรโกะ ขนาดพอๆกับบ้านเช่าของเขา ก๊อกๆ อาคาชิเข้าไปเคาะประตู สักพักเปิดออกมาพร้อมร่างผู้หญิงผมสั้นสีฟ้า อาคาสึมะคุง?

มาบ้านฉันทำไมคะ คุโรโกะมองอีกฝ่ายสีหน้าไร้อารมณ์ เธอลืมโทรศัพท์ไว้น่ะ ชายผมแดงตอบพร้อมยื่นโทรศัพท์ในมือ ผมเลยเอามาหะ.. หมับ! คุโรโกะรีบคว้าไป

คุณได้เปิดดูรึเปล่า!! อาคาชิปริบตา พูดไม่ทันจบคุโรโกะก็มาคว้าโทรศัพท์ไป ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นสั่นไหวและหวาดกลัว เธอกุมโทรศัพท์ไว้ที่อก ปะ..เปล่า

ฉันไม่ได้เปิดอะ ขอบคุณค่ะ! ปัง! กล่าวขอบคุณแล้วคุโรโกะก็ปิดประตูใส่หน้าอาคาชิ คนหนุ่มอ้าปากค้าง นี่ไม่คิดจะขอบคุณกันเลยรึไงฮะ! ตะโกนใส่ประตู

แผ่นหลังบอบบางพิงประตู เข่าทั้งสองข้างทรุดนั่ง คุโรโกะกำโทรศัพท์แน่น เธอยกขึ้นมาเปิดดูรูปสุดท้ายในอัลบั้ม แม่ของเธอ ผู้หญิงที่อ่อนโยนที่สุด

ทุกวันนี้ไม่มีแล้ว.. แม่กลายเป็นแค่ความทรงจำ ลืมภาพวันนั้นซะ เราอยู่กับปัจจุบันแล้ว คุโรโกะปิดโทรศัพท์พยายามไม่เศร้าแล้วเดินกลับเข้าห้องนอน

อาคาชิกลับเข้าบ้าน เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จเลยนั่งโปะแป้งตรางูอยู่หน้ากระจก ส่องกระจกแล้วเจ็บใจนัก!! ร่องรอยโดนซ้อมทั่วใบหน้า ยัยจืดไม้กระดาน!!

ผมหมดหล่อเลย!!พรุ่งนี้สาวๆมาถามจะตอบยังไงเนี่ย!! เหมือนคนบ้าโวยวายหน้ากระจก อาคาชิโมโหลูบรอยแผลที่มุมปากแล้ว โอ้ย! ชายผมแดงสะดุ้งเจ็บแผล

พอนึกถึงคุโรโกะแล้วก็สงสัยตอนที่เอาโทรศัพท์ไปคืน ตอนนั้นเธอมีท่าทางเหมือนหวงข้อมูลในโทรศัพท์นี้มาก ที่เขาโกหกไปแบบนั้นไม่ใช่สิ่งที่ดีแน่นอน

กับเรื่องภาพในโทรศัพท์ ทุกภาพที่เขาเห็นเหมือนปะติดปะต่อกันเป็นเรื่องราว ไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร แต่จะสนทำไมกัน เขาไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้

จะว่าไปแป้งตรางูใกล้หมดแล้ว เดี๋ยวอีกไม่นานคงต้องซื้อใหม่แล้วสิ ไม่น่าเชื่อว่าแป้งภายนอกดูโบราณแต่กลับมีประโยชน์กับเขามากเพียงนี้ สงสัยจะแพง

หลายอาทิตย์ที่คุโรโกะกับอาคาชิไม่ทะเลาะกัน พวกรุ่นพี่งง เกิดอะไรขึ้นกับสองคนนั้น ปกติกัดกันยิ่งกว่าหมา แถมอาคาชิก็ใส่แต่หน้ากากอนามัย,แว่นดำ

บอกให้ถอดก็ไม่ยอม จะถอดได้ไง ขืนโดนเห็นรอยช้ำก็แย่สิ ขนาดสาวๆสาวกเทพบุตรขายไก่มาเจอยังถาม อาคาชิก็บอกไม่สบาย แล้วแว่นล่ะค่ะ?ผมตาอักเสบแพ้เเสง

กำลังรักษา ถ้าหายเมื่อไหร่ผมก็ถอดได้ พวกสาวๆโล่งใจ หายไว้ๆนะคะคุณอาคาสึมะ อืม. อาคาชิตอบ ใช่..ถ้าไม่ใช่เพราะยัยจืดนี่ผมก็ไม่ต้องมาเป็นแบบนี้หรอก!!

ชายผมแดงตวัดตาสองสีหลังเเว่นดำมองผู้หญิงผมฟ้าหน้าตายรับลูกค้าเคาท์เตอร์ข้างๆ หลังจากนั้นอาคาชิไม่กล้าคุย เข็ดบาทาไปแล้วไม่ได้โง่อยากโดนอีก

พอถึงได้เวลาเลิกงานคุโรโกะมีอาการแปลกๆ พวกรุ่นพี่เห็นแล้วรู้เลยว่าไข้ขึ้น ตัวอุ่นๆนะคุโรโกะ ฟุริฮาตะวางหลังมือบนหน้าผากสาวผมสีอ่อนสั้นประบ่า

ไม่เป็นไรค่ะฉันไหว ขอตัวกลับบ้านนะคะ คุโรโกะไม่ได้เป็นอะไรมากแต่พวกรุ่นพี่เป็นห่วง เขาว่าคนแข็งแรงไม่ค่อยป่วยเป็นทีจะหนัก อาคาสึมะไปส่งเธอทีสิ

ผมอีกแล้ว!? อาคาชิเช็ดโต๊ะอยู่ถึงกับชะงักหันมาขมวดคิ้ว ก็อย่างที่เคยบอก บ้านนายอยู่ใกล้ที่สุด เหตุผลเดิม... มือหนาปาดเหงื่อบนหน้าผาก

เมื่อไรจะเลิกจองเวรผมสักทีเนี่ย!! แต่ก็ไม่มีทางเลือก จำต้องยอมเดินกลับบ้านกับยัยจืดจนได้ อาคาชิมองอีกฝ่ายก็ดูไม่เป็นอะไรมาก ตลอดทางไม่คุยกัน

อาคาชิเห็นร้านขายของข้างทาง ในนั้นมีแป้งตรางูขาย! เท็ตสึยะ ผมจะเข้าไปซื้อของ ฉันไปด้วยค่ะจะซื้อเหมือนกัน พอเข้าร้าน อาคาชิวิ่งเข้าไปโซนแป้ง

แป้งตรางู!! ของล้ำค่าของผม!! อาคาชิหยิบแป้งตรางูปริมาณ300ก.ขึ้นมา ราคาแพงแน่เลยกระป๋องใหญ่แบบนี้ ตาสองสีเลื่อนลงมองป้ายราคา 221 เยน ...เองหรอ? ถูกมาก!!!

ไม่อยากเชื่อ! ของราคาถูกแบบนี้ทำให้อาคาชิรอดตายจากความร้อนมาตลอด ครั้งแรกเลยที่เห็นของราคาถูกมีค่าขนาดนี้ ปกติใช้แต่ของแพง ของถูกก็มีดีแฮะ

อาคาสึมะคุงเข้ามาซื้อแป้งหรอคะ? คุโรโกะโผล่มายืนมองชายผมแดงเพื่อนร่วมงานหยิบแป้งตรางูขึ้นมาด้วยสายตาแพรวพราว อืม..แล้วเธอล่ะซื้ออะไร

ฉันซื้อยาแก้ไข้ค่ะ แล้วก็..ยาของพ่อ น้ำเสียงเริ่มเศร้าขึ้น อาคาชิมองอีกฝ่ายนิ่งๆ เขารู้เลยว่าพ่อเธอป่วยแน่ หันมามองแต่ละยาที่ซื้อมาก็มากมาย

ไม่มียาจากหมอหรอ คนผมแดงถามเพราะถ้าเกิดป่วยอะไร พอไปหาหมอก็จะให้ยามา แต่แปลกที่เธอมาซื้อเอง ฉันไม่มีปัญญาพาท่านไปหรอกค่ะ ค่ายามันแพง

... อาคาชิถึงนิ่งไป มองสีหน้าเศร้าหดหู่ของคุโรโกะก็พอเดาออก เธอไม่มีเงินขนาดพาพ่อไปหาหมอเชียว..ลำบากแค่ไหนกันนะ แต่คิดว่าคงแย่กว่าเขาแน่

เมื่อก่อนเขาออกจะรวยล้น ตอนนี้ต้องทำงานเแลกเงิน ใช้ชีวิตเรียบๆไม่หรูหราเหมือนตอนอยู่ในคฤหาสน์อาคาชิแล้ว สำหรับเขาถือว่าลำบากที่ต้องทำงาน

เออแล้ว..ที่แขนเธอไปโดนอะไรมา นี่หรอคะ..โดนตะแกรงเกี่ยวน่ะค่ะ ตาสองสีเหลือบไปเห็นรอยบาดยาวที่แขนคุโรโกะเลยถามดู เหมือนแผลยังสดๆอยู่เลย

คุโรโกะเดินไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์ก่อน อาคาชิมองตามหลัง รู้สึกว่ายาในมือที่ถือมาไม่มียาที่ใช้ทำแผลแค่ยาพวกนั้นก็หลายตังแล้ว คนผมแดงถอนหายใจ

พนักงานคิดเงินให้คุโรโกะ ร่างบางจะเดินออกจากเคาท์เตอร์ ตุบ! อาคาชิเข้ามาต่อ วางแป้งเย็น สำลี แอลกอฮอลล์ ยาฆ่าเชื้อและพลาสเตอร์ อุปกรณ์ทำแผล

คุโรโกะหันมาเห็นพอดี ไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มซื้อไปทำไม ไหนตอนแรกบอกซื้อแค่แป้งเย็น พอซื้อของเสร็จ ทั้งคู่ออกมาจากร้านแล้วเดินต่อไปตามทาง

เดินมาเรื่อยๆใกล้จะถึงบ้านแล้ว อาคาชิเห็นเก้าอี้สาธารณะใต้ไฟถนนที่เปิดตอนกลางคืน ร่างสูงเดินเข้าไปนั่งแล้วเว้นที่ก่อนเรียกคุโรโกะมานั่งด้วย

มานั่งนี่สิเท็ตสึยะ ทำไมคะ เอาน่า..มานี่ ร่างบอบบางมองอย่างสงสัยก่อนเดินไปนั่งข้างๆ อาคาชิหยิบของทั้งหมดที่ซื้อมาออกจากถุงเว้นแป้งตรางู

นี่..เธอห้ามต่อยฉันนะเท็ตสึยะ อาคาชิบอกไว้ก่อนขณะมือทำท่าจะจับแขนคุโรโกะ หญิงสาวระแวงหน่อยๆ อีกฝ่ายเป็นผู้ชาย แต่ก็พยักหน้าอนุญาตให้จับได้

มือหนาจับแขนเรียวเล็กมีรอยแผลบาดยาวเลือดไหลเล็กน้อย รู้สึกได้ในตอนนั้นว่าผิวคุโรโกะนุ่มนิ่มและขาวเนียนมาก ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย

ไหนเคยบอกเป็นนักมวย แต่ทำไมแขนเล็กแห้งแบบนี้ ไม่ค่อยมีกล้ามเนื้อเลย แต่ถึงอย่างนั้นแรงเยอะมาก แถมที่บ้านก็ไม่เห็นว่าจะเป็นค่ายมวยตรงไหน โม้?

อาคาสึมะคุงจะทำอะไรคะ ก็ทำแผลให้ไง คุโรโกะมุ่นคิ้ว คนๆนี้ไม่ถูกกับเธอมาตั้งแต่แรกเจอ ทำไมจู่ๆถึงช่วยทำแผลให้ ไม่เข้าใจเลย แต่มือเขาอุ่นจัง..

มือสวย นิ้วยาวเรียบเนียนเหมือนมือผู้ดี ขนาดเธอเป็นผู้หญิงยังหยาบกว่าเลย หรืออย่างผู้ชายคนนี้ที่ทำอะไรไม่ค่อยจะได้เรื่องจะเป็นผู้ดีรึเปล่านะ

อึก! สำลีชุบแอลกอฮอลล์แตะที่บาดแผล คุโรโกะสะดุ้งเจ็บ แต่อาคาชิก็พยายามเบามือที่สุด สาวผมฟ้าเห็นสีหน้าของอาคาชิดูเรียบเฉยแต่เหมือนตั้งใจทำมาก

ทำแผลเสร็จอาคาชิมาส่งถึงหน้าบ้าน ขอบคุณที่มาส่งค่ะ แล้วก็..เรื่องแผลด้วย ถึงจะไม่ชอบขี้หน้าแต่เขาอุส่าห์ช่วยทำแผลให้แม้ไม่ขอ อย่างน้อยต้องขอบคุณ

ช่างมันเถอะ ผมอาจจะทำได้ไม่ดีเพราะผมไม่เคยทำให้ใครมาก่อน เอ๊ะ! สาวผมฟ้าเลิกคิ้วสบตาของร่างสูงกว่า เธอเป็นคนแรกที่ผมทำแผลให้ ห๊ะ!? คะ..คนแรก?

อะ.. เห็นยัยจืดหน้าแดงแล้วถึงกับได้ยินเสียงตึกตัก เอ่อ!! คือ ผมกลับบ้านละ พูดแล้วอาคาชิก็เดินกลับ ชายหนุ่มรู้สึกหน้าร้อนผ่าว นี่มันเกิดอะไรขึ้น!?

คุโรโกะมองตามตาปริบๆ เขาดูเร่งรีบจัง ทั้งที่บ้านก็ไม่ได้ไกลจากนี่เท่าไร ไม่รู้จะรีบไปไหน แต่ก็ดีแล้ว เธอรู้สึกตัวร้อนไข้ขึ้นแน่ นอนดีกว่า..

เพราะเห็นในละครทำอาคาชิก็เลยทำตาม เขาไม่เคยทำจริงๆ และไม่คิดจะทำให้ใครด้วย แต่พอรู้ว่าเห็นคุโรโกะนั้นลำบาก ขนาดไม่ยอมที่จะซื้อยามาทำแผลเอง

สีหน้าเศร้าๆนั้นทำให้เขารู้สึกอยากทำอะไรบ้าง ถึงจะไม่เข้าใจแต่ก็ทำไปแล้ว และก็ได้ความรู้สึกร้อนๆนี้ตอบแทนมา จะเรียกว่าอะไรดี รู้สึกแย่สินะ

หลังจากวันนั้นอาคาชิกับคุโรโกะคุยกันดีขึ้น ไม่หาเรื่องทะเลาะกันแล้ว กลายเป็นว่าสนิทกันซะงั้น ทุกคนในร้านงงอีก ตอนนั้นไม่คุยกัน แต่ตอนนี้กลับกัน

นี่มันเกิดอะไรเนี่ย!? ไม่ใช่แค่นั้น สองคนนี้ยังแอบมองกันบ่อยๆด้วย แต่ต่างคนก็ต่างรู้ คนในร้านก็เห็นกันหมด ลูกค้าสาวๆถึงกับไฟลุกตาจ้องคุโรโกะ

อะไรกัน แม่นี่กับคุณอาคาสึมะจ้องกันไปมาอยู่ได้ น่าหมั่นไส้จริงๆ หน้าตาก็ไม่เห็นสวยเลย อย่าบอกนะว่าคุณอาคาสึมะมีรสนิยมแบบนั้น ไม่จริงน่า!!

ฮัดชิ่ว!!! คุโรโกะจามหลายรอบมากวันนี้ รู้สึกได้ว่าสายตานับสิบจับจ้องบ่อยจนขนลุกเสียวสันหลัง แผลที่หน้าอาคาชิหายแล้ว เลยเปิดหน้าโชว์หล่อได้

พอหันมาคุยกับคุโรโกะทีก็โดนจ้อง สองคนนี้เลยยังกล้าๆกลัวๆที่จะคุยกัน สักพักลูกค้าเข้าร้าน ชายร่างท้วมมาดเสี่ยยกโขยงลูกเมียมาKFCแลมองหาที่นั่ง

อาหมวย มีที่นั่งให้ลูกเมียอั๊วไหม ชายร่างท้วมหันมาถามอิสึกิที่กำลังเดินผ่าน ตาสาสีดำตี่ๆมองคนที่มากับเขา 10+คน!!! ขอโทษนะคะคุณลูกค้า

คือว่าร้านเล็กๆแบบเราไม่มีโต๊ะที่นั่งเยอะแบบนั้นหรอกค่ะ จะต่อโต๊ะก็คงไม่ได้นะคะ มีคนนั่งเกือบเต็มร้านแล้ว อาเสียได้ยินถึงกับโมโหทุบโต๊ะ ปัง!

ก็อั๊วบอกจะหาที่นั่ง!!ใครกินอยู่ก็ไล่มันไป อั๊วมีเงินจะจ่ายให้ก็ได้!! เสี่ยโวยวายเสียงดังลั่นร้าน ลูกเมียที่พามาก็เริ่มหงุดหงิดเพราะยืนรอนาน

เอ่อ..คือว่า อิสึกิต้านไม่อยู่แล้ว อาคาชิมองอยู่จากเคาท์เตอร์นิ่งๆ พ่อเขาก็เคยทำแบบนี้บ่อยๆ แต่ไม่โง่โวยวายเสียงดังแบบนี้ เรื่องปกตินี่

อาคาชิมองแบบนั้นเพราะเห็นจนชินตา คนรวยจะทำอะไรผิดตรงไหน หันมามองทางคุโรโกะ อ้าวหายไปไหนแล้ว? รู้อีกทีหญิงสาวมาประจันหน้ากับเสี่ยแล้ว เฮ้ย!!

เสี่ยก้มองพนักงานหญิงตัวกระเปี๊ยกยืนทำหน้าดุดันจ้องตาเขาราวกับท้าทาย ไงนังหนู จะหาโต๊ะให้อั๊วรึไง ชายร่างท้วมกระตุกยิ้มกวน เปล่าค่ะ

ฉันจะมาโยนคุณออกไปข้างนอกพร้อมลูกเมียค่ะ ได้ยินแล้วขำ พนักงานหญิงหน้าจืดคิดจะไล่เขาจากร้าน เสี่ยคิดว่าคำว่าโยนหมายถึงไล่ หารู้ไม่ว่านางจะโยนจริง

เอาไงนังหนู จะไล่ฉันยะ.. โครม!!! ร่างท้วมถูกเหวี่ยงออกนอกร้านทันที เตี่ย!!! ลูกๆกรีดร้องวิ่งไปประคองพ่อ นี่ลื้อทำอะไรเตี่ยฉันยะ!!! เพี๊ยะ!!!

สาวผมฟ้าสั้นประบ่าหน้าชา โดนตบ! คุโรโกะหันมามองตอบนั่งๆ อยากโดนด้วยสินะคะ ฉันจัดให้ค่ะ โครม!!!! อาหมวยใหญ่!!! กลายเป็นเรื่องใหญ่แล้วตอนนี้

ลูกสาวเสี่ยคนโตล้มกลิ้งไปนอนข้างเตี่ยที่หน้าร้านหลังจากคุโรโกะทุ่มแรงทั้งหมดเหวี่ยงออกมา เธอตวัดตาค้อนมองลูกเมียที่เหลือด้วยสายตาเย็นชา

พวกนั้นถึงกับถอยออกมาจากร้านเพื่อพาเสี่ยลุก ร่างของพนักงานผมฟ้าเดินตามลงมา รวยหรอคะ? แต่นิสัยสันดานแย่สิ้นดีค่ะ คุโรโกะด่าลงท้ายคำสุภาพ

เอาเงินฟาดหัวคนอื่น คิดจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ เห็นแก่ตัวจริงๆค่ะ ไสหัวไปเถอะนะคะ อย่าคิดจะเอาเรื่องสาขานี้ ไม่งั้นครอบครัวคุณไม่สุขแน่ค่ะ

ฉันไม่จบแน่ถ้าคุณทำอะไร คุโรโกะพูดคะขาแต่น่ากลัวจนเสี่ยถึงกับตัวสั่นปากสั่นบอกลูกเมียกลับบ้าน ทุกคนเห็นแล้วอึ้งแต่ก็ดีใจโล่งอก

คุโรโกะเหมือนเป็นฮีโร่ช่วยไว้หลายครั้ง เธอกล้ามากคนทุกคนยอมรับ อาคาชิยืนอ้าปากหวอที่เคาท์เตอร์ เท็ตสึยะดูโกรธมาก มากถึงขั้นอาคาชิรู้สึก..

ช่วงเย็นคุโรโกะนั่งคุยกับอาคาชิเงียบๆ ทำไมเธอโกรธขนาดนั้น คนผมแดงถาม คุโรโกะหลุบตานึกภาพเมื่อเช้าที่เสี่ยเอาเงินฟาดหัว ฉันเกลียดพวกคนรวยค่ะ

เกลียดคนรวย? ใช่ค่ะ พวกนั้นนิสัยแย่ คิดจะทำอะไรตามใจตัวเองเอะอะก็จะเอาเงินฟาดอย่างที่เห็นแหละค่ะ แววตาของคุโรโกะแสดงออกชัดเจนถึงความรู้สึก

อาคาชิในที่รู้จักคืออาคาสึมะ นั่งอยู่ข้างๆคุโรโกะ เขาก็เป็นลูกผู้ดีร่ำรวยคนหนึ่งเหมือนกัน พอมาได้ยินแบบนี้จึงรู้สึกสะอึกไม่ใช่น้อย

คนมีเงินรวมถึงพ่อและตัวเขาทำนิสัยแบบนั้นจริงๆ จนมองว่าเป็นเรื่องปกติของคนรวย แต่สำหรับคนที่ต้องมาเดือดร้อนด้วยนั้นมันเป็นอะไรที่เห็นแก่ตัว

วันนี้เขาได้เข้าใจ มาเป็นพนักงานร้านนี้แล้วได้เห็นเสี่ยเดินเข้ามาเอาเงินฟาดใส่เพื่อจะเอาที่นั่งก็รู้สึกไม่ดีและโมโหมากๆ นี่หรอสิ่งที่คนรวยทำ

นี่สินะคือสิ่งที่อาคาชิเคยคิดว่าปกติ ได้รู้สึกว่ามันทุเรศก็วันนี้ แต่สงสัยอยู่อย่าง ตาสองสีลอบมองใบหน้าจืดชืดด้วยความอยากรู้ความคิดข้างใน

แต่ความสัมพันธ์ในตอนนี้ มันจะกลายเป็นการละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวมากเกินไป อาคาชิเลยไม่ถามจะดีกว่า อาคาสึมะคุงคะ วันนี้เรากลับบ้านด้วยกันไหม

คุโรโกะหันมาถาม อาคาชิเลิกคิ้ว อะ..เอางั้นหรอ ชายหนุ่มถามเพื่อความแน่ใจ และคุโรโกะก็พยักหน้า บ้านเราอยู่ใกล้กันก็กลับด้วยกันเลยสิคะ ทำไมล่ะ..

ก็เพราะ..ฉันอยากขอโทษอาคาสึมะคุงในหลายๆเรื่องค่ะ ที่เมื่อก่อนทำอะไรไว้ตั้งเยอะ คุโรโกะเกาแก้มแดงน้อยๆ อาคาชิเห็นก็หน้าร้อนผ่าวขึ้นมา

กะ..ก็ได้ เอาเป็นว่าฉันจะพาเธอไปส่งบ้านนะ พอออกมากจากร้าน สองคู่หนุ่มสาวที่เดินไปด้วยกันก็รู้สึกเขินๆกันเอง บ้าเอ้ย!! ความรู้สึกนี่อะไร!!

ท่ามกลางความเงียบยามค่ำคืนจู่ๆคุโรโกะก็ถามขึ้น คำถามที่ทำให้อาคาชิถึงกับตกใจ อาคาสึมะคุง คุณมีอะไรปิดบังทุกคนอยู่รึเปล่าคะ ธะ.เธอถามอะไรน่ะ

ฉันญาติดีกับคุณมาสักพักทำให้ฉันรู้สึกว่าคุณมีอะไรซ่อนอยู่ ตอนที่ฉันพูดว่ากลียกคนรวย ดวงตาคุณเหมือนรู้สึกผิดมันคืออะไรคะ อาคาชิตาโต เธอเห็น..

ก็..ผมรู้สึกผิดที่ไม่ได้เข้าไปช่วยเธอไง อาคาชิโกหกหน้าตายหาเหตุผลไม่ให้คุโรโกะสงสัย ท่าทางเธอเป็นคนฉลาดมองคนเก่ง รู้สึกว่าต้องระวังมากขึ้น..

หรอคะ อย่างนี้นี่เอง แต่ฉันก็อยากรู้จักอาคาสึมะคุงมากกว่านี้นะคะ ห๊ะ!? อาคาชิรู้สึกไม่เชื่อหูตัวเอง หูฟาดรึเปล่า!? คุโรโกะหันไปมองทางอื่น

ถึงจะไม่เห็นหน้าแต่เห็นตั้งแต่ใบหูมาถึงคอ แดงแจ๊เชียว.. อันไรกันเท็ตสึยะ เธอชอบผมหรอ คำถามนั้นทำเอาคุโรโกะตาโตหันกลับมาสบตาอีกฝ่าย เปล่าค่ะ!

ใครจะชอบอาคาสึมะคุง อย่าพูดมั่วสิคะ! อาคาชิยิ้มบางหยุดเดินเพื่อมองหน้าคุโรโกะ เธอหน้าแดงขนาดนี้ยังจะปฏิเสธอีก หลังมือแตะแก้มคุโรโกะ ร้อนจัง

เธอชอบผม..ใช่ไหม คนผมแดงเชยคางหญิงสาวให้ยอมเงยหน้าสบตาเขา คุโรโกะไม่ตอบ รอยยิ้มของเขาสะท้อนในตาเธอ ยิ้มอบอุ่นแบบนี้ เป็นการบังคับทางอ้อมชัดๆ

แล้วอาคาสึมคุงล่ะคะ ผญมาให้เลือกตั้งมากมาย คงไม่สนฉันสินะคะ ใบหน้าจืดแดงก่ำเบือนหนีไปทางอื่น ในตอนนี้เธออยู่อ่อนไหวและน่ารักในสายตาของอาคาชิ

จุ๊บ.. คุณทำอะไรเนี่ย!! คุโรโกะโวยวายหน้าแดงกว่าเก่า อาคาชิจูบที่หน้าผาก นี่เป็นคำตอบของผม ใบหน้าคมคายคลี่ยิ้มโน้มเข้าใกล้ใบหน้าของหญิงสาว

เธอชอบผม..ยอมรับซะ ดวงตาสีฟ้าจ้องดวงตาสองสีอย่างไม่กระพริบ คุโรโกะรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนางเอกนิยาย พระเอกหน้าตาดีมาจุมพิตที่หน้าผาก ฉัน..

คิดเอาเองละกันคะ คุโรโกะปรับสีหน้ากลับมานิ่งเหมือนเดิมแล้วดันอกอาคาชิให้ห่างไป คนผมแดงรู้คำตอบอยู่แล้วจึงไม่บังคับให้พูด ชัดขนาดนี้แล้ว

อาคาชิยังเดินมาส่งคุโรโกะ หลังจากนั้นไม่คุยกันเลย อาคาชิยิ้มมองใบหน้านิ่งเรียบของอีกฝ่าย อยู่ใกล้ๆ ปรับสีหน้าได้เก่งมากเท็ตสึยะ คิดในใจ

คุโรโกะหน้าไม่แดงแล้ว กลับมาทำสีหน้าปกติเหมือนเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เนียนมากจนอาคาชิอึ้งไปเลย ข้างหน้าจะถึงบ้านคุโรโกะแล้ว เอ๊ะ!..ทำไม

คุโรโกะสังหรณ์ใจไม่ดีแปลกๆ วันนี้บ้านมืดมาก คุโรโกะเดินมาที่หน้าบ้าน คุณพ่อคะ อยู่รึเปล่าคะเธอเรียกด้วยสีหน้าเป็นกังวล คนผมแดงเดินตามมา

มีอะไรหรอเท็ตสึยะ คุโรโกะไม่ตอบดวงตาเบิกกว้างจ้องประตูที่ไร้การตอบกลับ แอ็ดด.. ประตูเเง้มเปิดเล็กน้อย คุณพ่อ.. แต่ไม่ใช่.. โครม!!!!!

ชายสวมสูทร่างใหญ่ผมสีม่วงถีบร่างของชายชรากำลังป่วยกระเด็นออกมาหน้าบ้านต่อตาคุโรโกะ คุณพ่อ!!! บ่างบางวิ่งเขาไปหาพ่อที่นอนสลบเลือดกลบปาก

คุโรโกะโมโหใบหน้าบิดเบี้ยวตวัดมองชายผมม่วงที่เห็นหน้าไม่ชัดในมุมมืด อาคาชิที่เห็นผู้ชายผมม่วงก็ถึงกับอึ้ง! นี่นาย.. งวดนี้ยังไม่ไม่มีเงินอีกนะคุโรจิน

ต้องรอให้พ่อเธอตายก่อนหรอถึงจะหามาใช้นายท่านได้ เสียงทุ้มของชายร่างสูงทำเอาเธอตัวสั่น มันเป็นคำขู่ว่าจะไม่ยอมหยุดจนกว่าเธอจะหาเงินมาได้

คุโรโกะทนไม่ไหว คราวนี้รุนแรงมากจนพ่อถึงกับเลือดกลบปาก ร่างเล็กพุ่งเข้าไปหมายจะเอาเลือดออกจาหัวไอ้คนหัวม่วง หมับ! มุราซากิบาระจิกหัว

ร่างของคุโรโกะลอยขึ้นพร้อมเสียงครวญครางเจ็บปวด เห..คุโรจินนี่แรงเยอะเหมือนเดิมเลยนา.. อีกฝ่ายพูดเสียงเอื่อยเหมือนคนที่ดิ้นอยู่ในมือเป็นตุ๊กตา

หยุด!!! เสียงอาคาชิดังออกคำสั่ง ร่างสูงผมแดงเดินเข้ามาสีหน้าที่ไม่แสดงออกความรู้สึก แต่มุราซากิบาระดูออกว่าข้างในอีกฝ่ายนั้นโกรธมาก ผมสั่ง!!!

ปล่อยเธอลง!!! คำสั่งอาคาชิดั่งประกาศิตทำให้ชายผมม่วงถึงกับชะงักปล่อยคุโรโกะอย่างเบามือที่สุด สาวผมฟ้าสังเกตเห็นร่างใหญ่นั้นสั่นเบาๆ อะไรกัน

มุราซากิบาระมองหน้าคนผมแดงอย่างเกรงกลัวดวงตาข้างซ้ายที่ส่องแสงชัดในความมืด อาคาจิน.. พึมพำเบาจนคุโรโกะไม่ได้ยิน ก่อนจะเดินขึ้นรถขับออกไป

คุโรโกะหันมามองแววตาโกรธเกรี้ยวของอาคาชิ ดวงตาแบบนั้น.. เขาออกคำสั่งมุราซากิบาระ แล้วคนผมม่วงก็ยอมไปแต่โดยดี เท็ตสึยะ เธอเป็นไงบ้าง

ร่างสูงย่อเข่าถาม คุโรโกะส่ายหน้าเบาๆเป็นคำตอบแล้วคลานไปหาพ่อที่หมดสติ ฮึก..ฮึก! คุณพ่อต้องมาโดนทำร้านอีกแล้ว หนูขอโทษ หญิงสาวร้องไห้นอนซบพ่อ

อาคาชิหลุบตามองร่างบางกอดชายชราเลือดกลบปากสภาพคนโดนซ้อมแล้วตวัดสายตามองตามทางที่มุราซากิบาระขับรถออกไป เขาเป็นคนของมาซาโอมิที่อาคาชิรู้จักดี

ไม่ผิดแน่ว่าคุโรโกะมีหนี้ค้างคากับพ่อของเขา เพราะมุราซากิบาระจะเป็นคนตามหนี้ชั้นดีที่พอใช้บ่อย อาคาชิไม่เคยรู้เลยว่าพ่อสั่งให้ทำรุนแรงแบบนี้

คุโรโกะลางาน2อาทิตย์ไปดูแลพ่อ อาคาชิเหม่อลอยตลอดเพราะไม่เจอผู้หญิงหน้าจืดมาอยู่เคาท์เตอร์ข้างๆ แต่อีกเรื่องคือเรื่องที่พ่อส่งคนมาทำร้ายเธอ

อาคาชิไม่เคยรู้มาก่อนว่าพ่อคิดบัญชีโหด วันนั้นรู้สึกแย่มากที่เห็นภาพน่าสลดแบบนั้น คุโรโกะเสียใจมาก เงินก็ไม่มีจะหาที่ไหนมาใช้หนี้ได้

ร่างของหญิงสาวผมสีอ่อนนั่งกุมมือพ่อที่เต็มไปด้วยบาดแผลบนเตียงรพ. ดวงตาสีฟ้าไร้แววสดใส เธอโกรธ เคียดแค้น พ่อป่วยอยู่แล้วยังทำร้ายเจียนตาย

คุณพ่อคะ..อีกไม่นานค่ะ ถึงหนูจะทำอะไรอะไรเขาไม่ได้ แต่อย่างน้อย..ก็ขอแก้แค้น..ให้แม่ ฮึก!.. น้ำตาไหลหยดผืนเตียงข้างๆบิดาที่นอนสงบ

อีกไม่นานแล้วที่จะทำสิ่งที่ตั้งใจไว้ มันใกล้เข้ามาแล้ว..โอกาสนั้น เพียงไม่กี่วันคุโรโกะก็กลับมาทำงาน อาคาชิดีใจมากที่เธอกลับมา

โดยที่ไม่มีอะไรผิดปกติโดยเฉพาะเรื่องอารมณ์ ตอนแรกคิดว่าเธอจะมาในสภาพคนหม่นหมอง แต่ผิดคาดมาก พวกพี่ๆก็ดีใจ คุโรโกะร่าเริงปกติดี

พ่อเธอเป็นไงบ้างเท็ตสึยะ อาคาชินนั่งคุยกับคุโรโกะหลังเลิกงานก่อนกลับบ้าน สาวหน้าจืดหันมายิ้มน้อยๆตอบว่าพอดีขึ้นมากแล้ว ไม่มีอะไรเป็นห่วงค่ะ

อาคาชิเห็น ดวงตาของเธอยังซ่อนความเศร้า อาคาชิเห็นมานานเหลือเกิน รู้ว่าติดหนี้บางอย่างกับมาซาโอมิแต่ก็เลือกตีหน้าซื่อถามพ่อเธอ..ติดหนี้ใครหรอ

ผมถามแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกไม่ดีรึเปล่า ไม่ค่ะ ฉันบอกได้ถ้าอาคาสึมะคุงอยากรู้ คุโรโกะตอบหน้าตายเหมือนเคย อาคาชิเองก็อยากรู้ว่าไปติดหนี้ตอนไหน

ไม่ใช่อะไร เพราะอาคาชิเป็นลูกของมาซาโอมิ เขาอยากช่วยคุโรโกะ ไม่อยากเห็นเธอเศร้าเสียใจแบบนั้น ฉันจะเล่าให้ฟังตั้งแต่ทุกอย่างเริ่มนะคะ

คุโรโกะ เท็ตสึยะ เป็นเด็กบ้านนอกคนหนึ่ง อยู่ในสลัมโสโครกที่ใครๆมองว่าเป็นชุมชนสกปรก เด็กสาวอาศัยอยู่กับพ่อสองคนตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่เคยเจอแม่

เด็กสลัมคนอื่นล้อเธอ ยัยเด็กไม่มีแม่ แต่คุโรโกะกลับยิ้มตอบ พ่อบอกว่าแม่ของฉันมีงานต้องทำก็เลยมาหาฉันไม่ได้ค่ะ นั่นคือสิ่งที่พ่อเล่าโกหก

แต่ความจริงแล้ว แม่ต้องไปขายตัวใช้หนี้ที่ยายเคยไปกู้มาซาโอมิในเมือง มาซาโอมิขังเธอ บังคับให้ขายตัวหลังจากคลอดคุโรโกะแล้ว เธอคิดถึงลูก

วันหนึ่งแอบหนีออกมาเจอคุโรโกะ ตอนนั้นคุโรโกะอายุ17 พ่อตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง ตอนนี้แม่หนีมาแล้ว แม่จะไม่กลับไปอีก จะอยู่กับเท็ตสึยะ

คุโรโกะมีความสุขมากเหลือเกิน ครอบครัวสมบูรณ์ มีทั้งพ่อและแม่ แต่ความสุขนั้นอยู่ได้ไม่นาน มาซาโอมิตามมาเจอแม่ของเธอที่สลัม นังโสเพณีหนีซ่อง!!

แม่เล้าเจ้าของสถานบริการที่ส่งไปขายตัวตามมาซาโอมิมาชี้หน้าด่ารุนแรงต่อหน้าคุโรโกะและพ่อ มาซาโอมิจะลากแม่คุโรโกะไปทำงานต่อและ+หนี้เพิ่ม

โทษฐานที่หนีมา หนี้เพิ่ม3เท่าทำเอาหญิงสาวร้องไห้อ้อนวอน ฮึกๆ ได้โปรด..ฉันอยากอยู่กับลูก ฮึก.. อย่าให้ฉันจากเธอไปเลยนะฉันขอร้องล่ะ ไม่ได้!

แม้จะกอดขาอ้อนวอนเท่าไรมาซาโอมิก็ตอบกลับมาด้วยแววตาเย็นชาแข็งกระด้างไร้ความปราณีใดๆ เธอหันมามองลูกสาวนั่งร้องไห้น้ำตานองอ้อนวอนอีกคน

อย่าพาแม่ฉันไปเลยนะคะ ฮือ.. แม่เธอต้องใช้หนี้ที่ยายเธอทำไว้ หนี้15ล้านฉันไม่ยอม นี่ยังไม่รวมอีก3เท่าและดอกเบี้ย คุโรโกะช็อกหนี้มากขนาดนี้

แม่ใช้ทั้งชีวิตไม่พอแน่ และจะไม่ได้กลับมาอีก แต่เธออยากอยู่กับแม่ เจอหน้าแม่ ให้ฉันไปด้วยค่ะ!!!ฉันจะไปช่วยแม่ใช้หนี้เอง จะให้ขายตัวก็ยอม!!!

ไม่ได้นะเท็ตสึยะ!! มารดาห้ามปรามลูกสาวที่ร้องฟูมฟายวิ่งตามมา เธอผลักลูกกลับไปหาพ่อแล้วบอกให้เขาดูแลลูก แล้วแอบกระซิบว่าฉันจะกลับมาให้ได้ค่ะ

และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ หญิงสาวหนีมาอีกครั้ง เธอบอกว่าให้ย้ายไปที่อื่นด้วยกัน มาซาโอมิตามไม่เจอแน่ จึงย้ายมาอยู่ด้วยกันที่ที่ไกลจากนั้นมาก

แต่ยังไงก็หนีมาซาโอมิไม่พ้น เขายังตามมาได้ ลูกชายฉันฉลาดพอที่จะช่วยตามหาที่อยู่ของเธอ!!! มาซาโอมิโพล่งออกมาด้วยความโมโหจนหน้าแดงก่ำ

ถึงลูกชายของมาซาโอมิจะไม่เคยเห็นหน้าหญิงสาวแต่ก็สืบคนที่ย้ายเข้ามาใหม่ได้ บังเอิญดันย้ายมาตรงที่มาซาโอมิซื้อไว้ให้คนเช่า

หนีฉันมารอบสองคิดว่าจะรอดรึไง!!!ฆ่าแม่นี่ซะ!! มาซาโอมิออกคำสั่งลูกน้อง ทนไม่ไหวแล้วที่ต้องมาตามลากลูกหนี้กลับเข้าซ่อง ไม่นะ!!ได้โปรดอย่า!!!

หยุดนะ!! พ่อคุโรโกะที่เป็นอดีตนักมวยพุ่งเข้าไปจะช่วยภรรยา แต่ตัวคนเดียวบุกเข้าไปก็แสนสิ้นคิดพวกลูกน้องกระทืบพ่อคุโรโกะจนหมดสติ

คุณพ่อ!!! คุโรโกะกรีดร้องเห็นพ่อเสียเลือดมาก แม่ก็โดนลากไปตามทางพร้อมปืนอีกกระบอก และสิ่งที่เลวร้ายที่สุดก็เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา ปัง!!!

กรี๊ดดดดด!!!!! เด็กสาวผมฟ้ากรีดร้องสุดเสียงทั้งน้ำตาไหลนองหน้า แม่ถูกยิงกลางหน้าผากล้มไปต่อหน้าต่อตา ดวงตาของแม่ที่เบิกกว้างสุดขีดจ้องมองเธอ

มิสึโกะตายแล้วครับ ลูกน้องมารายงานมาซาโอมิ ชายผมแดงพยักหน้ามองคุโรโกะร้องไห้ฟูมฟายกอดศพแม่ หนี้เป็นของเธอแล้วคุโรโกะ เท็ตสึยะ

อาคาชิมาซาโอมิจากไปพร้อมทิ้งบิลเช็คหนี้ไว้ให้คุโรโกะ เด็กสาวหยิบขึ้นมาดู.. เห็นจำนวนหนี้ทั้งหมดแล้วถึงกับกำกระดาษบิลยับแล้วกัดฟันร้องไห้

52ล้านรวมดอกเบี้ยค่ะ อาคาชิเบิกตากว้างตกตะลึงในจำนวนเงินมากมายขนาดนี้ เขาย้อนนึกเมื่อหลายปีก่อนที่เคยช่วยพ่อตามหาคนนามสกุลมิสึโกะ

เพราะคุโรโกะกับแม่ไม่ได้ใช้นามสกุลเดียวกันเขาเลยไม่รู้ แค่ตามหาให้พ่อด้วยชื่อไม่ได้เห็นหน้า ตาสองสีมองสีหน้าของคุโรโกะด้วยความรู้สึกหนักใจ

และรู้สึกผิดแทนพ่อ ไม่คิดเลยว่ามาซาโอมิสั่งฆ่าคนได้เลือดเย็นแบบนี้ แถมทิ้งหนี้มาหาศาลให้เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ หลังจากนั้นฉันจัดงานศพแม่

มีแค่ฉันกับพ่อมางานศพ พวกเราไม่มีญาติที่ไหน พ่อก็เครียดจนล้มป่วยประจำ ที่ฉันเคยบอกว่าเป็นนักมวยก็แค่เมื่อก่อนค่ะ พ่อสอนฉันแค่ระดับป้องกันตัว

ไม่ได้สอนอะไรเพิ่มก็ย้ายที่อยู่ ร่างกายฉันก็ห่างการฝึกมานานแล้วล่ะค่ะ อาคาชิเข้าใจแล้วที่ร่างกายคุโรโกะไม่เหมือนนักมวยคนอื่นๆ เท็ตสึยะ..

ชายหนุ่มผมแดงเอื้อมไปกุมมือเย็นเฉียบของหญิงสาว คุโรโกะสะดุ้งเล็กน้อยมองดวงตาสองสีของที่ตั้งใจสื่อถึงกำลังใจ มือของเขาถ่ายเทความอบอุ่น

ให้มือของเธอที่เย็นเยือกราวน้ำแข็ง ผมยอมรับในความอดทนของเธอ เธอเข้มแข็งมาก ผมอยากจะสารภาพว่าครั้งนั้นผมเปิดโทรศัพท์เธอดูรูปในอัลบั้ม

ช่างมันเถอะค่ะ ฉันคิดอยู่แล้ว เธอรู้? อาคาชิเลิกคิ้วมองรอยยิ้มมุมปากของคุโรโกะ รอยยิ้มแบบนี้อะไรกัน ไม่เคยเห็นเลย ให้ความรู้สึกชวนระแวง

ฉันรู้ค่ะ..ว่าคนอย่างอาคาสึมะคุงไม่มีมารยาทอยู่แล้ว สาวผมสีอ่อนยาวประบ่ายิ้มขำเห็นสีหน้าระแวงของอาคาชิ ชายหนุ่มถอนหายใจโล่งนึกว่าจะโดนสงสัย

ใบหน้าอาคาชิมีเค้ามาซาโอมิอยู่แต่เหมือนแม่ชิโอริมากกว่า ถ้าคุโรโกะแม่นถึงขนาดเดาถูกว่าพ่อลูกกันนั่นก็เกินไป อาคาชิอยากช่วยคุโรโกะให้หมดหนี้

แต่จะทำยังไงดี เงินทั้งหมดที่จะให้ได้ต้องเป็นเงินของอาคาชิ แค่52ล้านขนหน้าแข้งไม่ร่วง อาคาชิมีเป็นพันล้านในบัญชี

คิดแผนไว้แล้ว และแน่นอนว่าเนียนพอไม่ให้คุโรโกะรู้ว่าเขาทำไรบางอย่าง ทุกวันหลังเลิกงานอาคาชิจะไปส่งคุโรโกะที่บ้านเพื่อกันมุราซากิบาระ

ที่จะมาทวงหนี้ ชายหนุ่มผมแดงคิดว่าสักวันจะบอกความจริงคุโรโกะ จะขอโทษทุกสิ่งทุกอย่างแล้วขอแต่งงาน ก่อนหน้านั้นต้องช่วยปลดหนี้ทั้งหมดก่อน

วันหยุดมีเวลาว๋างเมื่อไหร่อาคาชิจะพาคุโรโกะไปเดททุกครั้ง เงินเดือนที่ได้มาทั้งหมดเริ่มเก็บออม ทั้งหมดเพื่อใช้ไปกับคุโรโกะ ไปไหนมาไหนด้วยกัน

วันนี้พามาเที่ยวสนามกีฬา อาคาชิลงไปเล่นบาสส่วนคุโรโกะนั่งดู เขาเล่นเก่งมากจนเธอมองว่าเท่ห์เวลาโยนลูกเข้าห่วง ใบหน้าเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ

ดวงตาสีฟ้ามองร่างสูงวิ่งเดาะลูกไปมาผ่านคนอื่นที่เล่นด้วยอย่างง่ายดาย อาคาสึมะคุงเก่งจัง คุโรโกะชื่นชมมองตาไม่กระพริบ อาคาชิหันมาส่งยิ้มพอดี

อึก! คุโรโกะหลบตาทำเป็นมองทางอื่น นั่งตรงนี้นานมากแล้วอากาศร้อยอบอ้าวจริงๆ อยากหาอะไรดื่มจัง แปะ! ยะ..เย็น! คุโรโกะสะดุ้ง มีอะไรเย็นๆโดนแก้ม

นี่ของเธอ อาคาชิเล่นบาสเสร็จเอาเครื่องดื่มมาให้ คุโรโกะขอบคุณแล้วรับมา นี่มันวานิลาเชคนี่คะ!? ใช่ ผมรู้ว่าเท็ตสึยะชอบ อึก! หน้าแดงอีกแล้ว!!

ผมสังเกตเธอตลอดทำไมจะไม่รู้ ชายหนุ่มยิ้มบางสดใสมากกับแสงอาทิตย์ที่ส่องลงมากระทบใบหน้าทำให้คุโรโกะใจเต้น หล่อ.. ครั้งแรกที่เธอชื่นชมเขาในใจ

หลายๆครั้งคุโรโกะหวั่นไหวกับอาคาชิ ยอมรับว่าชอบแต่ไม่ถึงขั้นรัก แต่นานไปเริ่มจะเข้าใกล้คำนั้น คุโรโกะนั่งอยู่ข้างเตียงพ่อในบ้าน แน่ใจแล้วหรอ

ว่าลูกจะทำแบบนั้น ชายชราถามด้วยสีหน้าเรียบนิ่งเหมือนลูกสาว ต่างนิดหน่อยคือแววตาที่หม่นหมองแต่ไร้ความลังเล แน่ใจค่ะ เพื่อใครอบครัวของเรา

ลูกจะไม่มาเสียใจทีหลังใช่ไหมเท็ตสึยะ ค่ะ คุโรโกะก้มหน้าตอบบิดาอดีตนักมวยที่เคยแข็งแรง ตอนนี้สภาพย่ำแย่ ทั้งตัวมีแต่รอบฝกช้ำบ้าง กระดูหักบ้าง

ไม่อยากเห็นพ่อต้องมาเครียดจนป่วย หรือโดนซ้อมจนมีสภาพแบบนี้ ทั้งที่พ่อไม่ได้เกี่ยวอะไรกับหนี้พวกนั้นเลย เพราะอาคาชิ มาซาโอมิ แต่มันน่าเจ็บใจ

ที่คนๆนั้นไม่ใช่คนที่ทำอะไรได้เลย ทางนี้เป็นทางเดียวที่จะแก้แค้นและทำให้ครอบครัวกลับมามีความสุข ถึงมันจะผิดแต่คุโรโกะก็ตั้งใจแล้ว เราต้องทำ..

ช่วงนี้อาคาชิขยันทำงาน หวังโบนัสเพื่อมีเงินเก็บไว้ใช้จ่ายส่วนของคุโรโกะ อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ไปให้ถึงคำว่ารัก แต่อาคาชิรู้ ตอนนี้เขารักเธอ

จึงอยากใช้เวลาให้มาก มีความสุขไปด้วยกันก่อนถึงเวลาบอกความจริง คืออีกแค่3เดือนจะครบ1ปีตามที่ตกลงกับพ่อแล้ว เมื่อถึงวันนั้นจะสู่ขอเธอด้วย

วันนี้ที่รอคอยมาถึง บริษัทของมาซาโอมิมีประชุมใหญ่ วันนี้พ่อกลับบ้านดึกอย่างเลี่ยงไม่ได้แน่ อาคาชิย่องเข้าไปใยบ้านตัวเองเพื่อไปหยิบสมุดบัญชี

เขาไปถอนเงินสดออกมาทั้งหมด55ล้านบาท จะให้พอดี52ล้านบาทมันไม่เนียน อาคาชิเอาเงินทั้งหมดใส่กระเป๋าใหญ่ไปวางในบ้านคุโรโกะโดยไม่ให้พ่ออีกฝ่ายรู้

ดูเหมือนสิ้นคิด มันควรจะมีวิธีให้ที่ดีกว่านี้แต่เขาไม่มีเวลามากพอ พอตอนเย็นมาส่งคุโรโกะที่บ้าน หญิงสาวตกใจเห็นกระเป๋าวางอยู่ในบ้านข้างประตู

อะไรเนี่ยเงินมากมายขนาดนี้!! คุโรโกะเปิดดูเงินในกระเป๋าออกมานับทั้งคืน 55ล้าน! หญิงสาวผมสีฟ้าอ่อนแปลกใจมาก จู่ๆมีเงินกองโตมาวางในบ้านได้ไง

เงินมากขนาดนี้เธอเอาไปใช้หนี้เลยสิ จะดีหรอคะ นี่เงินใครก็ไม่รู้ ถ้าเจ้าของมาตามหาจะทำไง ก็บอกไม่รู้สิ อาคาชิพูดยุอย่างง่ายๆ ฉันว่าอย่าเลยค่ะ

ที่ปฏิเสธเงินเพราะกลัวปัญหาที่ตามมา แต่อาคาชิจะให้เอาไปใช้หนี้แล้วไม่มีทางยอม เธออยากให้ไอ้ม่วงไททันมาซ้อมพ่อเธอมากกว่านี้หรอ คุโรโกะชะงัก

ไม่ค่ะ ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น.. สาวหน้าจืดพูดเสียงเศร้ากำกระเป๋าแน่น แต่มันจะดีแน่หรอคะ ดีสิ พ่อเธอต้องมาก่อน อาคาชิโน้มน้าวใจ และมันได้ผล

นี่เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดแล้วในสถานะของอาคาชิตอนนี้ คุโรโกะที่เห็นพ่อสำคัญอันดับหนึ่ง พอพูดแบบนี้ก็ลังเลจนยอมใช้เงินนี้จนได้ ทุกอย่างตามแผน

วันนี้มุราซากิบาระจะมาทวงอีก พอมาถึง คุโรจินถ้ารอบนี่ไม่มีจะ... โครม! กระเป๋าโยนใส่คนร่างสูง มุราซากิรับไว้อย่างอึ้งๆ ปริบตามองกระเป่ายักษ์

นี่เงินทั้งหมด52ล้านค่ะ หมดหนี้กันแล้วนะคะ ฉันหวังว่าจะไม่เจอคุณอีก คุโรโกะพูดจบก็เดินออกไป ทิ้งมุราซากิตะลึงในเงินมากมายที่ให้มารวดเดียวครบ

พอหันมาถามว่าได้เงินจากไหนก็บอกเพียงว่า ฉันหามาแล้วละกันค่ะ ไม่ต้องสนใจหรอก หลังจากนั้นมุราซากิก็ไม่มาเหยียบที่นี่อีก หมดหนี้แล้ว..

เหลือสิ่งเดียวที่อาคาชิตั้งใจจะทำ คือขอแต่งงานถึงจะแค่ปีเดียวที่รู้จักกัน แต่อาคาชิก็รักเธอ รักมาก สงสารมาก อยากปกป้องผู้หญิงคนนี้ตลอดไป

ผมเชื่อว่าเท็ตสึยะก็รักผมเหมือนกัน ตลอดเวลาเธอแสดออกว่ารักตอบ อาคาชิมั่นใจ ให้ครบ1ปีก็รอไม่ไหว ตอนนี้แค่10เดือนแต่อยากขอแต่งแล้ว คืนนี้แหละ

ตอนคุโรโกะมาตามนัด งานเทศกาลตอนกลางคืน มีแสงสีเสียงมากมายและบรรยากาศข้างน้ำพุเย็นๆ อาคาชินั่งรอตรงนั้น หญิงสาวผมฟ้าเดินมายืนข้างๆ รอนานไหมคะ

ไม่นาน ไปเดินเล่นกันเถอะเท็ตสึยะ คนหนุ่มคลี่ยิ้มจูงมือคุโรโกะไปเดินเล่นในงานเทศกาลจนดึก วันนี้ฉันสนุกมาเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ เธอบอกก่อนจะกลับ

เดี๋ยวเท็ตสึยะ อาคาชิตะโกนรั้งไว้แล้ววิ่งตามไป อะไรคะ คิ้วบางเลิกสูงมองอีกฝ่ายเดินมาหยุตรงหน้าน้ำพุที่นัดเจอตอนแรก คนผมแดงสบดวงตาสีฟ้า ผม..

มีเรื่องจะบอกเธอ เรื่องสำคัญด้วย อะไรหรอคะ? คุโรโกะสงสัยหยุดรอฟัง ตอนนี้อาคาชิใจสั่นกลัวว่าถ้าบอกไปคุโรโกะจะโกรธ แต่ว่ามาถึงขึ้นนี้แล้ว ผม..

ขอสารภาพ ผมคือคนที่เอาเงิน55ล้านไปให้เธอเอง ผมอยากช่วยเธอเห็นเธอเครียดเรื่องพ่อผมก็ทนไม่ได้ อาคาชิกุมมือคุโรโกะบอกความจริง ผมรักเธอเท็ตสึยะ

เธอคือคนที่ทำให้ผมเปลี่ยนไป จากคนรวยวันๆมีเงินใช้ได้รู้จักอีกด้านของโลกนี้ ผมขอบคุณเธอ อยากแต่งงานกับเธอ และความจริงอีกอย่าง.. อาคาชิกลั้นใจ

ผมคนลูกชายของคนที่ฆ่าแม่เธอ ผมไม่ใช่อาคาสึ...ฉันรู้แล้วค่ะ ไม่ต้องบอก คุโรโกะพูดแทรกขึ้นมา ชายผมแดงเบิกตากว้างสุดขีด เธอรู้? ฉันรู้มาตลอดค่ะ

แต่ฉันคงแต่งงานกับอาคาสึมะคุงไม่ได้หรอกค่ะ ไม่สิคะ อาคาชิ เซย์จูโร่  อาคาชิมือไม้สั่นไปหมด แต่ไม่เท่าหัวใจที่สั่นเหมือแทบจะหยุดเต้น เธอ..

อาคาชิช็อกจนใจร่วง สีหน้าของคุโรโกะตอนนี้นิ่งมากเหมือนด้านชาจนไร้ความรู้สึก นี่มันอะไร? ขอบคุณสำหรับเงินใช้หนี้ทั้งหมดนะคะ คุโรโกะปล่อยมือ

อาคาชิคุงคิดว่าฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นใครหรอคะ เจอคุณครั้งแรกฉันก็รู้แล้ว ยิ่งวันที่คุณเจอมุราซากิบาระฉันก็ยิ่งแน่ใจ ถ้างั้นฉันขอสารภาพบ้างนะคะ

ตลอดเวลาฉันหลอกคุณให้รัก เล่าเรื่องอดีตให้ฟังเพื่อหลอกให้คุณเอาเงินมาให้ฉัน พอคุณบอกรักฉันและขอแต่งงานฉันก็ตั้งใจจะฉีกหัวใจคุณแบบนี้ไงคะ

เหมือนมือเล็กๆเย็นเฉียบนั้นแหวกเข้าแทรกกลางอกแล้วกระชากขาดสะบั้นอย่างรวดเร็ว เธอหลอก..ให้ผมรัก? ตาสองสีเบิกกว้าง ใจเต้นรวยรินราวกับจะหยุดนิ่ง

มองใบหน้าจืดชืดนิ่งเฉยมาก เธอไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง มีแต่เขาที่เจ็บปวดขนาดนี้ ยกมันไปให้เธอหมดทั้งใจแล้ว และเธอก็รับมาเพื่อรอบดขยี้มันในวันนี้

ใช่ค่ะ ทั้งหมดเป็นแค่ละคร ทุกความรู้สึกของฉันที่คุณเห็นมันเป็นแค่การแสดง ทุกเขาพูดนั้นเข้าหูอาคาชิเหมือนมีดเล่มใหญ่แทงซ้ำแล้วซ้ำอีก เท็ตสึยะ

โทษพ่อคุณเถอะนะคะที่ฆ่าแม่ฉัน ฉันหมดหนี้แล้วก็ฆ่าหัวใจของลูกชายเขาไปพร้อมกัน คุโรโกะพูดจบจะเดินกลับ หมับ! อาคาชิคว้าแขนไว้ ร่างเล็กหยุดเดิน

คุโรโกะไม่หันหน้ากลับมา เธอไม่อยากให้อาคาชิเห็นสีหน้าที่น้ำตากำลังคลอเบ้าจวนจะไหลออกมา อาคาชิเงียบมากจับมือเธอยืนอยู่หน้าน้ำพุ ผมขอถามเธอ

เธอไม่เคยรักผมเลยจริงๆหรอ ชายหนุ่มถามด้วยเสียงที่เบามาก ตอนนี้แค่จะออกเสียงมันก็ยังแทบจะทำไม่ได้ขอบตาทั้งสองข้างร้อนผ่าวจนเเสบไปหมด เคยสิคะ

ฉันก็เคยเกือบเผลอรักลูกชายของคนที่ฆ่าแม่ฉัน คนที่ทำให้พ่อของเขาตามแม่ฉันเจอ คุโรกะพยายามคุมเสียงตอบแม้น้ำตาจะไหลไม่หยุด อาคาชิไม่มีทางรู้

เธอไม่เคยรัก..

งั้นหรอ นี่สินะสิ่งตอบแทนจากความรักที่ผมให้เธอ คนผมแดงปล่อยมืออีกฝ่ายใบหน้าคมคายก้มต่ำมองพื้นด้วยแววตาเจ็บปวดเกินบรรยาย ขอบคุณมากที่ทำร้ายผม

ค่ะ คุโรโกะตอบสั้นแล้วเดินกลับบ้านทั้งน้ำตาที่กลั้นไม่อยู่ เมื่อห่างจากอาคาชิเธอปล่อยความรู้สึกทั้งหมดอกมาพร้อมกับเสียงสะอึ้นตลอดทาง ขอโทษ..

เธอกระซิบเบาๆแต่อาคาชิก็ไม่ได้ยิน ความจริงแล้วเธอรักเขามากเหลือเกิน ตลอดเวลาสืบข่าวของมาซาโอมิเพื่อหาโอกาสแก้แค้น เธอรู้ว่าคนๆนี้คือลูกชาย

พยายามทำทุกอย่างให้ได้หัวใจอาคาชิ แสดงออกว่ารักนั่นต่างห่างที่เป็นความจริง คุโรโกะเผลอรักเขาไปแล้ว แต่ความแค้นนั้นมากกว่า แผนสำเร็จ

ทั้งที่ควรจะดีใจ แต่ตรงกันข้าม แต่อีกไม่นานก็คงดีขึ้น เพื่อแลกกับความสุขของครอบครัวที่ได้พ้นหนี้และการถูกทำร้าย

อาคาชิกลับมาถึงบ้านก็ล้มตัวนอน ไม่ได้อาบน้ำ วันนี้ไม่อยากทำอะไรแล้ว แค่ขยับตัวยังยาก มันหนักไปหมด ครั้งแรกเลยที่นอนโดยไม่ทาแป้ง

รู้สึกผิดหวัง..เสียใจ..เจ็บปวด ทุกความรู้สึกปนกันไปหมดจนไม่รู้จะทำยังไงให้ดีขึ้น เท็ตสึยะ..ทำไมเธอทำกับผมแบบนี้ ทั้งที่ผมรักเธอมาก ทำไม..

ร่างสูงลุกขึ้นมานั่งบนที่นอนแล้วถามตัวเอง ที่ขยันทำงานเอาเป็นเอาตายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนนี่เพื่อใคร? เพื่อผู้หญิงที่หลอกลวงแก้แค้นลูกแทนพ่อ?

อย่างเดียวที่อาคาชิไม่เชื่อคือที่คุโรโกะบอกว่าเธอแค่เคยเกือบรัก ไม่จริง!!เท็ตสึยะรักผม!!เธอโกหก!! มือหนาจิกเส้นผมสีแดงโวยวายในสิ่งที่เชื่อ

ผมจะทำให้เธอยอมรับเท็ตสึยะ!!ว่าเธอรักผม!!เธอต้องเจ็บเหมือนที่ผมเจ็บ!!คอยดู!! อาคาชิลุกออกจากที่นอนคว้ากรรไกรเดินกระแทกส้นไปหน้ากระจก แกร๊บ!

คุโรโกะมาทำงานแต่เช้าปกติ พี่ๆพนักงานแปลกใจ สายแล้วอาคาสึมะยังไม่มาอีก ปกติเป็นคนตรงเวลานี่นา ฮิวงะขมวดคิ้วบ่นไปเรื่อย และอาคาชิก็เดินเข้ามา

อาคาสึมะ!นายมาสายนะ! ฮิวงะท้าวเอวต่อว่าชายผมแดงที่ตัดหน้าม้าออกจนสั้นเต่อ แต่อีกฝ่ายกลับไม่มองหน้าทำเป็นไม่ได้ยินเดินผ่านไปเฉย อาคาสึมะ!!

อย่าเสียงดังได้ไหม ผมรำคาญ ใบหน้าคมหันมาตอบเสียงแข็งทื่อไม่สนว่าเป็นรุ่นพี่ที่ต้องเคารพ ก่อนจะเดินมานั่งเก้าอี้หลังเคาท์เตอร์สบายใจเฉิบ

เฮ้ย..นี่เกิดอะไรขึ้น ทุกคนที่เห็นได้แต่อึ้งหน้าเหวอไปตามๆกันรวมถึงคุโรโกะ อาคาชิเปลี่ยนไปหลังจากเมื่อวานความจริงทุกอย่าเปิดเผย ราวกับคนละคน

อาคาชิไม่ยอมทำงาน เอาแต่นั่งเฉยๆ พอรุ่นพี่เดินมาว่าก็สวนกลับ ผมไม่ทำ!อยากนั่งเฉยๆได้ยินไหม! ทุกคนไม่กล้าเข้าไปยุ่ง อาคาชิน่ากลัวมากเกินไป

อาคาสึมะคุงคะ ถ้ามาที่ร้านแล้วไม่ทำงานก็กลับไปดีกว่านะคะ คุโรโกะฝืนเดินไปคุยเพราะขัดลูกหูลูกตาเห็นคนมานั่งเฉยๆเลยทนไม่ได้ อาคาชิกอดอกหันมอง

ยุ่ง! เสียงทุ้มกล่าวสั้นๆด้วยสีหน้าเย็นชาจ้องตาสีฟ้าที่เบิกกว้างตกใจแทบไม่เชื่อหู คุณเป็นอะไรของคุณ มาสายแถมไม่ทำอะไรเลยมันหมายความว่าไงคะ!!

อาคาชิลุกจากเก้าอีจ้องหน้าคุโรโกะด้วยสายตาเยือกเย็นแข็งกระด้างมาก ได้ งั้นผมจะทำให้ดู พูดจบร่างสูงผมม้าเต่อก็เดินอ้อมเคาท์เตอร์มานั่งกับผญ

เป็นลูกค้าสาวกอาคาสึมะที่มานั่งกินร้านนี้บ่อยๆ พวกเธอตกใจ+เขินที่อาคาชิมานั่งใกล้ คราวนั้นผมให้เบอร์ไปไม่เห็นโทรมาเลย ใบหน้ายื่นเข้ามาใกล้

คือว่าโยมิทำเบอร์หายอ่ะค่ะ ไม่กล้าขอใหม่รบกวนท่านอาคาสึมะ สาวผมลอนจริตบิดตัวม้วนทำเสียงอ้อมแอ้มที่จริงไม่กล้าโทร คนผมแดงกระตุกยิ้ม ผมให้ใหม่

เอาไหม.. อาคาชิยื่นกระดาษเขียนเบอร์แผ่นใหญ่ โยมิรับมา พอพลิกตัวก็มีเขียนเวลานัดไปผับคืนนี้ หญิงสาวตวัดตามองเย้ายวนรู้ว่าหมายถึงอะไร เอาค่ะ..

อาคาสึมะกับอีกระแดะนั่นคุยอะไรกันน่ะ ฮิวงะกระซิบกับคุโรโกะที่จ้องตาไม่กระพริบสาวแว่นได้ยินเสียงฟันขลกัน ติดต่อขายบริการกันอยู่มั้งคะ!

ฮิวงะแทบช็อก คุโรโกะเป็นไรอะ! เธอเห็นรังสีอาฆาตลอยออกมาจากตัวคุโรโกะ ใบหน้าเริ่มเหมือนผี! ดวงตาถลึงกว้างจ้องอาคาชิกอดผญกลางร้าน

ว๊าย!อาคาสึมะคุงทำแบบนี้ได้ไง! ฟุริฮาตะป้องปากเห็นอาคาชิโอบผญคนนั้นในร้านต่อหน้าทุกคน คนผ่านไปมาก็มองพนักงานคนนี้เบียดชิดลูกค้ายังกับในผับ

โยมิกลับก่อนนะคะ เจอกันคืนนี้ค่ะ ร่างสะอดสะองลุกไปแล้วเหลียวมาส่งสายตายั่วสวาท อาคาชิตอบด้วยการกระตุกยิ้มเลียปากก่อนเดินไปหาคุโรโกะ ไงล่ะ

ผมทำแล้ว พอจะ..โผล่ะ!!! คุโรโกะคว้าไข่ไก่จากพ่อครัวฝาดใส่หัวอาคาชิ คนผมแดงหลับตาเมื่อไข่ขาวไหลผ่านแล้วลืมตาซ้ายข้างเดียวจ้องอีกฝ่าย เท็ตสึยะ

กรุณาอย่ามาทำทุเรศในร้านค่ะ มันเสื่อม! พูดจบคุโรโกะก็เดินไปหลังร้านสงบสติอารมณ์ อาคาชิก็หัวเสียเข้าห้องน้ำไปล้างหัว แต่ก็แอบดีใจ เธอหึงผมล่ะสิ

แต่นั่นไม่ใช่ครั้งเดียว ผู้หญิงคนไหนมาจีบอาคาชิเล่นด้วยหมด ทั้งบอกที่อยู่ นัดไปแต่ละที่ไม่ซ้ำวัน บางครั้งคุโรโกะแอบตามมาตอนเย็น

อาคาชินัดสาวที่สถานบันเทิงพอมาถึง เจอผู้หญิงผิวสีเข้มอกบึ้มนั่งรออยู่ พอเห็นอาคาชิมาก็วิ่งเข้ามากอดเอานมเบียดแขน อาคาชิ นายมาช้า! โทษทีไดกิ

ไปเข้าห้องกันเถอะ อาคาชิชวนเดินจูงมือพาเข้าห้องที่เช่าในผับ คุโรโกะแอบมองอยู่ถึงกับบีบขอกำแพงร้าว ไอ้คนเจ้าชู้!! ฉันขอให้เป็นเอดส์ตาย!!

สองคนนั้นเข้าห้องด้วยกัน คุโรโกะแอบมาเงียหูฟังหน้าห้องได้ยินเสียงอาโอมิเนะครวญครางมีความสุข   กับอาคาชิคุง? หญิงสาวน้ำตาไหลมือปิดปากกลั้นเสียง

ไม่นะ..เสียงเงียบแล้ว อาคาชิเดินออกมาจากห้อง คุโรโกะรีบหาที่หลบแอบมอง เขาเหมือนจะไปไหนต่อ พอตามไปอีกทีเห็นนัดผู้หญิงชื่อคิเสะก็พาเข้าห้องอีก

คุโรโกะทนไม่ไหวแล้วเธอวิ่งออกมาจากที่นั่นให้เร็วที่สุด พอคุโรโกะไป อาคาชิก็เดินออกมาจากห้องเสื้อผ้าครบดี เธอไปแล้วเรียวตะ ไดกิ ออกมาเถอะ

สองสาวโผล่หน้ามาจากห้องแล้วหัวเราะกันสนุกสนาน มองตามทางที่คุโรโกะวิ่งไป โห เธอคนนั้นรักนายจังนะอาคาชิ นั่นสิๆร้องไห้วิ่งออกไปเลยอ่ะ คิเสะพูด

ขอบใจพวกเธอมากนะที่ช่วยผม อาคาชิยิ้มบางขอบคุณเพื่อนสาวสองคนที่พอเล่าทุกอย่างให้ฟังก็ยอมช่วย คิเสะกับโอมิเนะยกนิ้วโป้งเป็นกำลังใจให้ สู้ๆล่ะ

คุโรโกะร้องไห้วิ่งมาหยุดตรงม้านั่งในวันที่อาคาชิทำแผลให้ ทั้งที่แผลนั้นจะตั้งใจสร้างให้อาคาชิเห็นแต่มันเป็นที่ที่มีความทรงจำ เป็นอะไรเท็ตสึยะ

เสียงอาคาชิคุง!คุโรโกะหันไปมองร่างสูงที่เดินตามมา เสียใจหรอที่ผมนอนกับคนอื่นน่ะ ชายผมม้าเต่อยิ้มหรี่ตามองคุโรโกะ เธอหึง.. เพราะเธอรักผมล่ะสิ

ไม่ค่ะ มันทุเรศก็เท่านั้น เธอปาดน้ำตาด้วยหลังมือเดินกลับบ้าน อาคาชิไม่เดินตามแต่แอบยิ้มอยู่ข้างหลัง เธอโกหกผมไม่ได้ เธอเผลอรักผมตั้งนานแล้ว

เช้ามาทำงานอาคาชิมาที่่ร้านตามปกติและไม่ทำงานอีกเช่นเคย หลายอาทิตย์แล้วที่อาคาชิทำตัวแบบนี้แต่ที่คุโรโกะแปลกใจคือผู้จัดการริโกะไม่ไล่ออก

ผู้จัดการไม่คิดทำอะไรบ้างหรอคะ!ร้านเราเสื่อมขึ้นไปทุกวันแล้ว!! คุโรโกะเข้าไปคุยกับริโกะเรื่องอาคาชิจีบลูกค้าออกหน้าออกตาจนน่าเกลียดไม่อายใคร

ปล่อยเขาไป.. แต่ว่า! กลับไปทำงานเถอะคุโรโกะ ริโกะตัดบทไล่คุโรโกะไปทำงาน สาวผมยาวประบ่าชะงักแปลกใจ มองริโกะดูท่าหนักใจแต่ไม่ยอมไล่ออก

คุโรโกะหัวเสียกลับมาทำงานหน้าร้านยังเห็นอาคาชินั่งจีบผู้หญิง เลยทำเป็นไม่สนใจแต่ในใจเจ็บจี๊ดจนแทบจะวิ่งไปกระทืบไอ้คนหัวแดง ไหนบอกรักฉัน..

แต่จะว่าเขาก็ไม่ได้ ตัวเองก็หลอกเขาไปเยอะมันก็สมควรแล้ว ถึงตอนนี้จะเจ็บมันก็ต้องดีขึ้นสักวัน สักวันก็ลืมอาคาชิ คุโรโกะคิดแบบนั้น อ้าวคุโรโกะ

เฮ้ย! จำฉันได้เปล่า ลูกค้าหน้าเคาท์เตอร์ทักคุโรโกะเหมือนเคยรู้จักกัน หญิงสาวมองหน้าคุ้นๆเริ่มจำได้ โอกิวาระคุง! ชายหนุ่มเพื่อนเก่าสมัยเด็ก

เมื่อก่อนเคยอยู่สลัมด้วยกัน โอกิวาระเคยชอบคุโรโกะ วันหนึ่งเธอมาลาแล้วจากไป พอวันนี้ได้เจอรู้สึกดีใจมาก เป็นไงบ้านสบายดีไหม โอกิวาระชวนคุย

อาคาสึมะคุงจิกมือฉันทำไม! ผญที่นั่งกับอาคาชิขมวดคิ้วนิ่วหน้าเจ็บมองมือตัวเองเป็นรอยเล็บอีกฝ่าย ผมขอโทษ ใบหน้าคมหันมายิ้มแล้วโอบเอวโชว์

พอหันไปทางคุโรโกะ เธอไม่มองมาเลย มัวแต่คุยกับโอกิวาระเพลินจนไม่สนเขา หน็อย!!ไอ้ถ่านไฟเก่า!! เห็นท่าทางจะเคยสนิทกันมาก่อนอาคาชิก็เดาไปใหญ่

ยิ่งเห็นเเลกที่อยู่ เบอร์โทรก็ยิ่งหงุดหงิด จนโอกิวาระกลับไปก็เย็นพอดี ผู้หญิงที่อาคาชิจีบก็กลับแล้ว เหลือเพียงพนักงานในร้านเก็บของกลับบ้าน

พอได้คุยกับโอกิวาระก็รู้สึกบายใจขึ้น เขาเป็นเพื่อนที่รู้ใจกันมากที่สุด พอวันนี้ได้มาเจอกันอีกก็ดีใจมาก คุโรโกะเก็บของจะกลับไปก็คุยโทรศัพท์ไป

แค่นี้นะคะ คุโรโกะวางสายจะเดินกลับบ้าน หมับ!อาคาชิมาคว้าโทรศัพท์ไปดูเบอร์แล้วลบทิ้ง คุณทำอะไรน่ะ! คุยกันอยู่ได้น่ารำคาญ คุโรโกะขอโทรศัพท์คืน

โอกิวาระคุงโทรมาฉันก็เมมเบอร์ใหม่ได้ค่ะ คุโรโกะค้อนใส่ไม่ทันสังเกตเห็นอาคาชิแอบสลับซิมกับของตัวเอง หึ!ก็ให้มันรู้ไปสิ อาคาชิโยนโทรศัพท์คืน

ถึงขั้นนั่งคุยกับผชต่อหน้าผม อยากให้ผมหึงล่ะสิ  ฉันไม่ได้หึงค่ะโอกิวาระคุงเพื่อนฉัน ทีอาคาชิคุงจีบลูกค้าในร้านไม่อายคนล่ะค่ะ คุโรโกะสวน

ถึงฉันรู้สึกยังไงกับโอกิวาระคุงก็ไม่เกี่ยวกับอาคาชิคุงนี่คะ บางทีฉันอาจจะกลับไปคบกับเขาก็ได้ คุโรโกะประชดอาคาชิ อีกอย่างคืออยากให้ตัดใจ

ว่าไงนะ..อาคาชิขมวดคิ้วเริ่มโมโห ถ้าเธอจะประชดผมขนาดนี้ก็บอกตรงๆเลยก็ได้นะว่าคิดยังไงกับไอ้หมอนั่น ชายหนุ่มเริ่มสับสนในความรู้สึกของคุโรโกะ

ถึงขั้นว่านั่งคุยกันจนไม่สนใจตอนอาคาชิโอบหญิง คุยโทรศัพท์กันกระทั่งเลิกงาน การกระทำแบบนั้นไม่ใช่ประชดแน่ ถ่านไฟเก่าไงคะ มันอาจจะติดไฟอีกก็ได้

คำพูดนี้เหมือนเหล็กเสียบทะลุอกเหมือนวันนั้นที่คุโรโกะบอกความจริง เหมือนอาคาชิกำลังทำเรื่องปัญญาอ่อน พยายามให้คุโรโกะยอมสารภาพว่ารัก แต่ไม่

แบบนี้ถึงต่อให้ยอมรับรักอาคาชิมันก็เหมือนรักเหลวๆไร้น้ำหนัก แค่เจอคนเก่าก็ลงใจจะกลับไปคบได้ทันที นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่.. อาคาชิถามตัวเอง

อาคาชิคุงอย่ามายุ่งเรื่องฉันกับโอกิวาระคุงเลยค่ะ ไปหาพวกผญของคุณเถอะ คุโรโกะไล่อย่างเย็นชาแล้วจะเดินกลับ ไม่ต้องห่วง สิ้นเดือนนี้ผมก็ไปแล้ว

คุโรโกะชะงักเท้าหันหลังให้ ทำไมได้ยินคำว่าจะไปแล้วใจมันร่วงไปถึงเท้าแบบนี้ ผมตกลงกับพ่อว่าจะใช้ชีวิตแบบนี้ให้ได้ใน1ปี มันใกล้ถึงเวลาแล้ว

พอลาออกแล้วผมจะไม่มาเจอหน้าเธออีก ไม่งั้นผมคงตัดใจไม่ได้ ตาสองสีหลุบต่ำเหมือนว่านี่คือการร่ำลา คุโรโกะได้ยินแบบนี้แล้วใจหนักอึ้งบอกไม่ถูก

ผมจะให้เวลาเธอเดือนสุดท้าย ถ้าเธอยังพูดเหมือนเดิม ผมก็จะไป.. พูดจบอาคาชิไม่รอให้อีกฝ่ายหันมา ร่างสูงรีบเดินหายไปให้เร็วที่สุด

พอคุโรโกะหันมาก็เห็นแค่หลังอาคาชิห่างออกไป มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ..เราจะได้ลืมเขาซะ หญิงสาวกุมอกซ้ายที่เต้นแรงจนเจ็บ เหมือนหัวใจมันบอกว่าไม่ยอม

ซิมคุโรโกะใส่ในเครื่องอาคาชิ โอกิวาระโทรมาเรื่อยๆแต่โดนตัดสายหมด คุโรโกะก็ไม่รู้ว่าโดนเปลี่ยนซิม ปกติไม่โทรหาใครเลยไม่ได้สน

อาคาชิมีความหวังริบหรี่แค่เดือนสุดท้ายนี้ อยู่ที่เธอแล้วเท็ตสึยะ จะดื้อกับใจตัวเองไปถึงเมื่อไร อาคาชิพึมพำกับตัวเอง นับเวลาที่เหลือ

อีกแค่18วัน จะได้กลับบ้าน อาคาชิยังรอคุโรโกะจนกว่าจะถึงวันสุดท้าย ถึงจะมาทำงานและเจอหน้ากันทุกวันแต่ไม่มีแม้จะมองหน้า คุโรโกะไม่คิดเปลี่ยนใจ

แบบนี้แหละดีแล้ว ถึงจะคิดแบบนั้นก็ยังเสียใจอยู่แล้ว ซึ่งคนเป็นพ่อรู้ดี เห็นลูกสาวหม่นหมองมาหลายวันแต่ไม่ได้ถามอะไร คุโรโกะมองปฏิทินบ่อยมาก

ปากกาหมึกซึมสีแดงขีดฆ่าทีละวัน จนพรุ่งนี้จะเป็นวันสุดท้าย คุโรโกะโทรไปขอลางานกับริโกะว่าวันพรุ่งนี้ต้องดูแลพ่อ แต่ความจริงไม่อยากเจออาคาชิ

อาคาชิก็นับวันเช่นกัน พรุ่งนี้แล้วสินะ.. ตาสองสีมองเวลาหน้าจอโทรศัพท์ ความหวังหมดแล้ว เธอคงไม่ยอมรับ พรุ่งนี้จะไปลาออกจากงาน ตื๊ดๆ สายเข้า

โอกิวาระโทรมา ไหนๆก็มาถึงนี่แล้ว.. อาคาชิกดรับสาย ไงคุโรโกะ! ฉันโทรหาเธอเป็นพันมิสคอลไม่รับสักสาย!! เกิดอะไรขึ้น! ผมไม่ใช่เท็ตสึยะ อาคาชิตอบ

ผมดันเผลอหยิบซิมผิดไปเปลี่ยนเบอร์กับเท็ตสึยะน่ะ เห็นเบอร์แปลกเลยไม่กล้ารับ อาคาชิโกหก อ้าวหรอ.. โอกิวาระเงียบไป ว่าแต่นายชอบเท็ตสึยะรึเปล่า

เห จู่ๆถามอะไรน่ะ ฉันเคยชอบคุโรโกะสมัยเด็ก แต่นั่นมันอดีตตอนนี้เราเป็นเพื่อนกัน อาคาชิเข้าใจ ใครจะกล้าบอกตรงๆล่ะ ยังไงก็เถอะ ดูแลเธอดีๆนะ

เห? โอกิวาระเป็นผู้ชายเหมือนกันก็พอเดาออก พูดแบบนี้รักคุโรโกะแหง แต่เหมือนจะจากไปยังไงยังงั้น เออ..นี่นายสลับซิมกับคุโรโกะงั้นก็ขอเบอร์หน่อยสิ

ฉันต้องการคุยกับคุโรโกะน่ะ อาคาชิถอนใจตอบ ได้ พอบอกเบอร์ไปก็ตัดสาย มันก็เรื่องของเขาสิ ยังผมก็ทำอะไรไม่ได้ ชายผมแดงทิ้งกายนอน จบแล้วสินะ..

พอได้เบอร์มาโอกิวาระก็โทรหาคุโรโกะ เธอรับสาย ไงคุโรโกะ เธอไปสลับซิมกับใครน่ะ ฉันไม่รู้ก็โทรไม่หยุดเลย คุโรโกะมุ่นคิ้วงง อะไรนะคะ? สลับซิม?

พอหันมาเช็คดูรายชื่อในซิมก็มีแต่เบอร์คนไม่รู้จัก หนึ่งในนั้นมีเบอร์ชื่อพ่อ คุโรโกะเดาว่าซิมของอาคาชิ วันนั้นคงแอบเปลี่ยนไม่ให้คุยกับโอกิวาระ

เมื่อกี้ฉันคุยกับเขามา รู้สึกว่าเขาชอบเธอรึเปล่านะ บอกให้ฉันดูแลเธอด้วย คุโรโกะตาโตเล็กน้อย เอ๋?เขาพูดงั้นหรอคะ ใช่ เขาคิดว่าฉันชอบเธอหรอ?

ถึงฉันไม่รู้ว่าเธอกับเขารักกันหรืออะไรยังไง แต่ฉันว่าเขาคงเสียใจมากที่จะไปจากเธอ โอกิวาระที่ไม่รู้อะไรแต่ดันพูดเหมือนโน้มน้าว ไม่สงสารเขาหรอ

ไม่ค่ะ เขาก็เป็นแบบนั้นแหละอย่าสนเลย คุโรโกะตอบโอกิวาระยืนยันว่าเสาหลักในจิตใจยังไม่สั่นคลอน   เอ..แต่ว่า แค่นี่นะคะฉันง่วง ปิ๊บ! กดตัดสาย

กลัวโอกิวาระพูดมากว่านี้จะลังเลมากกว่าเดิม ไม่..เราต้องหนักแน่นให้มากกว่านี้ คุโรโกะฝืนใจพร่ำบอกตัวเอง อย่าหวั่นไหว.. อย่าลังเล..

เช้ามาคุโรโกะมาหาพ่อที่ห้องพร้อมอาหารเช้า ทานหน่อยนะคะ เธอเดินถืออาหารเข้ามาในห้องนอน ชายชราส่งยิ้มให้ วันนี้ไม่ไปทำงานหรอเท็ตสึยะ ไม่ค่ะ

วันนี้หนูจะดูแลพ่อค่ะ ร่างเล็กตอบพลางวางอาหารบนโต๊ะ แล้วนั่งข้างๆรอพ่อกินหมดแล้วเก็บจาน ชายผมฟ้านั่งมองนิ่งๆ อะไรหรอคะ?

พ่อไม่ชอบหน้าเศร้าๆแบบนี้เลยเท็ตสึยะ หญิงสาวนิ่งเงียบแต่เข้าใจสิ่งที่พ่อพูด ชายชรารู้ตลอดเวลาที่ลูกสาวเสียใจนั้นเรื่องอะไร กลับไปหาเขาไหม?

ไม่ค่ะ หนูตัดสินใจแล้ว วันนี้เขาก็จะไปแล้ว กลับไปเป็นอาคาชิ เซย์จูโร่ เราจะไม่ได้เจอกันอีก น้ำเสียงและแววตาของลูกสาวนั้นพ่อดูออกได้ง่ายๆ

ปากพูดอย่างแต่ใจกลับขัดกัน เท็ตสึยะ พ่อรู้ว่าลูกรักเขามาก ไปขอโทษแล้วบอกความในใจทั้งหมดดีกว่าไหม ไม่หรอกค่ะ คุโรโกะส่ายหน้า หนูหลอกอาคาชิคุง

หลอกมาตลอด เขาคงไม่ยอมให้อภัย ถึงยังไงก็เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ และพ่อเขาก็คงไม่ยอมเรื่องที่หนูหลอกเอาเงินลูกชายเขามาใช้หนี้ตัวเอง

ชายชรานั่งมองคุโรโกะที่เงียบไป หยดน้ำตาร่วงลงที่ฝ่ามือบนตัก น้ำตานั่นเปรียบเสมือนน้ำกรดที่ราดรดหัวใจของคนเป็นพ่อ ลูกคือตัวแทนของแม่ เท็ตสึยะ

พ่อไม่อยากเห็นแม่หรือลูกต้องมาร้องให้เสียใจต่อหน้า พ่อก็โกรธมาซาโอมิที่ฆ่ามึสึโกะ ส่งคนมาทำร้ายไม่รู้กี่ครั้ง แต่พ่อไม่สนหรอก

ว่าพ่อของคนที่ลูกรักจะเป็นใคร เขาไม่เคยฆ่าแม่หรอทำร้ายครอบครัวเรา เขาไม่ใช่มาซาโอมิ แต่เขาคือเซย์จูโร่ คนที่รักลูกและยอมทำทุกอย่างเพื่อลูก

ดวงตาสีฟ้าคลอน้ำตาเบิกกว้างสบตาบิดาที่ยิ้มให้ คำพูดทั้งหมดเหมือนเปิดเส้นทางใหม่ให้ได้ลองมองอีกด้านของอาคาชิ ..เขาไม่ใช่คนที่ฆ่าแม่เธอ

คิดแต่จะแก้แค้นให้แม่ แล้วทำร้ายคนที่รักได้เจ็บปวดที่สุด ทั้งที่อาคาชิไม่ได้ทำผิดอะไรเลย แค้นจนลืมไปว่าผู้ชายคนนี้มอบแต่ความรักให้เธอ

จนวันนี้กำลังปล่อยให้เขาจากไป นี่เราทำอะไร..เขาต้องให้อภัยลูกแน่ ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้วเท็ตสึยะ ลูกจะไม่มีโอกาสอีก คุโรโกะจิกเล็บ ต้องตัดสินใจแล้ว

อาคาชิมายื่นใบลาออกกับริโกะ สาวผมสั้นนั่งมองชายผมผ้าเต่อลุกจากเก้าอี้ ขอบคุณที่ยอมให้ผมทำเสื่อมร้านมาตลอด ผมได้เวลาไปแล้ว

ที่ริโกะไม่ไล่ออกเพราะอาคาชิเล่าเรื่องความรักกับคุโรโกะให้ฟังในบางส่วน ไม่ได้เล่าเรื่องที่เขาเป็นอาคาชิ เธอก็ยอมช่วยแต่โดยดี ลาก่อน..

ริโกะพูดสั้นๆด้วยสายตาแสดงความเสียใจกับอาคาชิ ร่างสูงเดินออกมาที่เคาท์เตอร์ร้านในชุดไปรเวท พนักงานทุกคนรู้เรื่องหมดแล้วเพราะอาคาชิเล่า

ผมไปแล้ว ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ทำงานแล้วก็ขอโทษที่ผมทำไม่ดีคราวก่อน ไม่บ่อยนักที่อย่างอาคาชิจะขอโทษและขอบคุณใคร ทุกคนมายืนรอส่งอาคาชิ

ต่างคนก็ต่างหดหู่ ได้ฟังทั้งหมดที่อาคาชิเล่าก็รู้สึกสงสารเหลือเกิน ความรักไม่สมหวัง.. สุดท้ายเท็ตสึยะก็ไม่ยอมรับใจตัวเอง ไม่มีแม้จะมาส่งผม

ไม่มาเจอหน้าผมในวันสุดท้าย.. ที่นี่มีแต่ความทรงจำดีๆ อาคาชิได้เรียนรู้ชีวิตของคนธรรมดา จากที่แค่เป็นผู้ชายเอาแต่ใจนิสัยเสียคนหนึ่ง

ที่ได้รักผู้หญิงชื่อคุโรโกะ เท็ตสึยะ ผู้หญิงหน้าตายที่ใจร้ายที่สุดเท่าที่เคยเจอ เธอคนนี้สอนให้รักและเจ็บปวด 1ปีนี้มีคุณค่าที่ได้พบกัน

ลาก่อน ฝากบอกเท็ตสึยะด้วย อาคาชิฝากคำบอกลาให้คนที่ไม่มาส่งในวันนี้ ทุกคนพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มส่งท้าย ชายหนุ่มจะเดินออกจากร้าน เดี๋ยวก่อนค่ะ!!

คุโรโกะ!! พนักงานยิ้มร่าสมดั่งหวังว่าคุโรโกะต้องมา และก็เป็นแบบนั้น ลูกค้าในร้านหันมามองพวกพนักงานดี้ด้าเป็นอะไรกัน? ในที่สุดก็มา!!

ขอบคุณสวรรค์!! เธอตัดสินใจได้แล้ว!! พวกสาวๆกระโดดตัวลอยกันเสียงดังจนริโกะเดินมากระแอมไอให้สงบเสงี่ยม เงียบๆหน่อยสิ ให้สองคนนั้นคุยกัน..

เท็ตสึยะ!? อาคาชิหันมามองร่างที่คุ้นเคย คนที่คิดว่าจะไม่มากลับมายืนต่อหน้า ฉัน..ยังไม่ได้บอกวามจริงทั้งหมดเลยค่ะ กรุณาฟังฉันก่อน

ร่างสูงเดินกลับมาหาคุโรโกะเพื่อรอฟัง อาคาชิได้ยินแม้กระทั่งเสียหัวใจตัวเอง มันเต้นดังและพองโตขึ้นราวกับรู้ว่าคุโรโกะจะบอกอะไร ฉัน..คือว่า..

ฉันอยากขอโทษ ตั้งแต่ที่หลอกอาคาชิคุง ทำให้เจ็บปวด และทุกๆอย่างที่ผ่านมาฉัน..คุโรโกะเว้นคำพูดไปชั่วอึดใจแล้วกล่าวออกมาทั้งน้ำตา รักอาคาชิคุง..

ทุกคนในร้านรวมถึงลูกค้าถึงกับร้องอุทาน ผู้หญิงคนนี้บอกรักผู้ชายกลางร้าน.. เธอร้องไห้ฟูมฟายต่อหน้าอาคาชิเป็นครั้งแรกด้วยความรู้สึกผิดทั้งหมดในใจ

ตาสองสีมองอีกฝ่ายด้วยความอึ้ง ถึงเป็นกลางร้านคุโรโกะก็ไม่สน ถ้าอาคาชิคุงโกรธฉันเรื่องที่ฉันหลอกเอาเงิน ฉันยินดีที่จะกลับมาติดหนี้พ่อคุณอีก

ได้โปรด..อย่าไปจากฉันเลยนะคะ ฉันยอมไม่ได้ที่จะไม่เจออาคาชิคุงอีก ฉัน.. !!! อาคาชิดึงร่างเธอเข้ามากอดแน่น กอดรัดร่างเล็กๆนี่ด้วยความรัก

ผมไม่โกรธเธอเรื่องนั้น ต่อให้เธอหลอกผมไปสักกี่พันล้านผมก็ไม่ว่า  แต่ที่ผมรับไม่ได้คือที่เธอบอกว่าไม่เคยรักผมเลย ผมไม่เคยเชื่อ..ไม่มีทางเชื่อ

ฮึก..ฉันขอโทษค่ะ ฉัน..ขอโทษ ฮึก.. ใบหน้าที่ไหลอาบน้ำตาซุกลงกับบ่ากว้าง เธอรู้สึกถึงหยดน้ำตาที่หยดบนบ่าตัวเองเช่นกัน แต่กลับไม่ได้ยินเสียงสะอื้นใดๆ

ฮึก..อิสึกิปาดน้ำตาที่ไหลไม่หยุด ฟุริฮาตะก็ร้องไห้ตามจนริโกะต้องหันมาปลอบ มันเป็นน้ำตาที่มาจากความยินดี ลูกค้าในร้านก็มีรอยยิ้มแบบนั้นเช่นกัน

ผมรักเธอ.. ผู้หญิงคนเดียวที่ผมอยากใช้ทั้งชีวิตไปด้วยกัน อาคาชิคลายอ้อมกอดออกมาสบดวงตากลมโตก่อนเอื้อมไปปาดคราบน้ำตาบนแก้ม แต่งงานกับผมได้ไหม

พนักงานทั้งลูกค่าฮือฮาหน้าแดงไปตามๆกัน อาคาชิขอคุโรโกะแต่งงานต่อหน้าทุกคนราวกับให้มาเป็นพยานในความรักนี้ เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธผม เท็ตสึยะ

หนี้52ล้านของเธอ แลกด้วยการรักผมไปทั้งชีวิต..ได้ไหมล่ะ ชายผมแดงเชยคางให้สบตา ใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาปรากฏรอยยิ้มที่หายากจากผู้หญิงหน้าตาย

คุโรโกะพยักหน้ากระซิบตอบเบาๆ ฉันยินดีจะใช้หนี้คุณตลอดไปค่ะ คำตอบสุดท้ายที่จบด้วยการประกบปาก อาคาชิจูบเธอ จูบที่เป็นดั่งใบเซ็นต์สัญญา

คุโรโกะ เท็ตสึยะได้รับหนี้ทั้งหมดเอาไว้อย่างเต็มใจ หนี้ที่ต้องชำระด้วยทั้งหัวใจและชีวิตทั้งหมด มันเป็นสัญญาของความรัก ที่จะผูกมัดทั้งสองคนไปจนวันตาย

End.

ฟิคสด สัญญาหนี้ร้ายคุณชายขายไก่ จะมีภาคต่อที่คุณพ่อตาเจอลูกสะใภ้ค่ะ แต่เดี๋ยวจะเอามาลงอีกทีตอนรวมแล้วละกัน ขอบคุณมากที่เข้ามาอ่านค่ะ ฟิคนี้ยาวกกว่าซาเล้งอีกนะ ซาเล้ง+ตอนพิเศษwordแค่ 31 หน้า แต่เรื่องนี้นำไป 41 หน้า โอยยย เยอะมากกขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ ฝากเม้นให้ดี้ด้วยน้า